Τα Διευχά είναι ένα μικρό ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Χίου, σε οδική απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου. Παλαιότερα ήταν έδρα ομώνυμης κοινότητας. Το μεσοσταθμικό υψόμετρο του χωριού είναι 240 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Τα Διευχά είναι κτισμένα στις νοτιοδυτικές πλαγιές του βουνού `Ορος, με βλάστηση από ελαιόδενδρα και δασικά δέντρα. Κοντινότερος οικισμός είναι η Κατάβαση, 2 περίπου χιλιόμετρα προς τα νότια και χαμηλότερα, η οποία υπαγόταν στην κοινότητα Διευχών. Κακοτράχαλος αλλά σύντομος δρόμος συνδέει το χωριό με τη σημαντική σταυροπηγιακή Μονή Μουνδών ή Μουντών, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, γνωστή και ως Μονή του Προδρόμου των Διευχών, ένα χιλιόμετρο βόρεια του χωριού. Η ονομασία του χωριού προέρχεται μάλλον από τον μεσαιωνικό προύχοντα Διεύχη, Διευχή ή Διευχά. Λιγότερο πιθανές ετυμολογήσεις είναι από το «Δίδευκα» (από αναφ. του ονόματος «Γιδευκούσης» στον κώδικα Μουντών του 1738: Αγιδευκά - Αδιευκά - Διευχά) και από το δαύκος = δάφνη. Οι κάτοικοι του χωριού Πιτυός ονόμαζαν το χωριό Ιευκά, που μπορεί να οδηγήσει σε ερμηνεία από το «Δίδευκα» ή «Λευκά». Κοντά στα Διευχά υπάρχει και τοποθεσία Διευχούδια (κώδ. Μουντών 1829). Η τοποθεσία της Μονής Μουντών λεγόταν και Δραΰλια, Βραΰλια ή Δράλια. Η εξέλιξη του πληθυσμού των Διευχών στις επίσημες απογραφές φαίνεται στον πίνακα.

Ο ενοριακός ναός (η «χωριοεκκλησιά») των Διευχών τιμάται στο όνομα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού (εορτ. 6 Αυγούστου), αλλά σημαντικότερος για το χωριό είναι ο εορτασμός της γειτονικής Μονής Μουνδών, στις 29 Αυγούστου (του «Αποκεφαλιστή»). Υπάρχει επίσης παλαιός ναός του Ταξιάρχη. Το χωριό υπάγεται εκκλησιαστικώς στην αρχιερατική εποπτεία Βολισσού της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. Ο ταχυδρομικός κωδικός των Διευχών είναι 82103.

Παραπομπές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Σύντομη περιγραφή με εικόνα Αρχειοθετήθηκε 2011-02-26 στο Wayback Machine.

Πηγές

Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, τόμος 11, σ. 128 Γεωργίου Ι. Ζολώτα: Ιστορία της Χίου, τόμος Α («Ιστορική Τοπογραφία και Γενεαλογία»). Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Αθήναι 1921, σσ. 624-625.