Ο Αθλητικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης Άρης είναι ελληνική ομάδα η οποία εδρεύει και αντιπροσωπεύει την Θεσσαλονίκη. Ιδρύθηκε στις 25 Μαρτίου 1914. Το ανδρικό τμήμα ποδοσφαίρου του Α.Σ. Άρης Θεσσαλονίκης αγωνίζεται στο πρώτο τη τάξει πρωτάθλημα της Α1 Εθνικής Κατηγορίας (Super League 1), με την επωνυμία «Αθλητικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης ο Άρης Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία» και με τον διακριτικό τίτλο «Άρης Π.Α.Ε.». Έχει κατακτήσει επίσημα τρία Πρωταθλήματα Ελλάδας (1928, 1932, 1946) και ένα Κύπελλο Ελλάδας το 1970. Ποδοσφαιρική έδρα της ομάδας είναι το ιδιόκτητο Γήπεδο «Κλεάνθης Βικελίδης» χωρητικότητας 23.400 θεατών. Ιστορικά ο Άρης Θεσσαλονίκης συνδέεται με τα ανερχόμενα αστικά στρώματα της Θεσσαλονίκης των αρχών του προηγούμενου αιώνα (δεν είναι τυχαίο ότι προπύργιο της οπαδικής του βάσης αποτέλεσε η περιοχή της Αγίας Τριάδας Φαλήρου), ενώ κατά τα πρώτα χρόνια ύπαρξής του (μεσοπόλεμος) ήταν ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης και θεματοφύλακας των προοδευτικών ιδεών. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως βάσει του καταστατικού του εκγύμναζε αθλητές “εκ πασών των κοινωνικών τάξεων”, είχε τμήματα γυναικών ήδη από τη δεκαετία του 1920, ενώ εγκόλπωνε στις τάξεις του εκτός από τους γηγενείς Μακεδόνες και ευρύτερες κοινότητες (ευρωπαϊκή, αρμενική, Έλληνες πρόσφυγες).

Ιστορία

Ίδρυση

Ο Άρης Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε ως «Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Άρης Θεσσαλονίκης» στις 25 Μαρτίου (7 Απριλίου με το νέο ημερολόγιο) του 1914 σε ένα καφενείο της περιοχής Βότση στην Καλαμαριά (κατ' άλλους στο εξοχικό του "Φλόκα"), από μαθητές του "Ελληνικού Γυμνασίου" που στεγαζόταν στην οδό Εγνατία 132 στην περιοχή της Καμάρας. Υπήρξε το πρώτο ελληνικό σωματείο που ιδρύθηκε στην πόλη μετά την απελευθέρωσή της το 1912. Για να τονισθεί ιδιαιτέρως το γεγονός αυτό, οι ιδρυτές του επέλεξαν την ημέρα της εθνικής επετείου. Ιδρυτές του Άρη ήταν οι Γιάννης Αγγέλου, Λάζαρος Αγοραστός, Πέπο Αμπραβανέλ, Γρηγόρης Βλαχόπουλος, Λάζαρος Βλαχόπουλος, Πέτρος Γκοτζαμάνης, Δήμου, Άγγελος Ζέγας, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Δημήτρης Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Κοτρώτσης, Πέτρος Κρέης, Λάζαρος Κωστίδης, Γιώργος Λάμπρου, Γιάννης Νακόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιάννης Πλιάτσικας, Ρούσσος Ρωσσιάδης, Κάρολος Σαλούστο, Τάσος Τσιατσιαπάς, Πρόδρομος Κότσανος και Μίνως Κυδωνάκης (πρώτος πρόεδρος, το σπίτι του οποίου στη συμβολή της οδού Αλεξάνδρου Φλέμιγκ με τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας ήταν τα πρώτα χρόνια τόπος συνάθροισης των μελών του συλλόγου). Κομβικό ρόλο στην ιστορία του συλλόγου καταλαμβάνει η ευρύτερη περιοχή της Αγίας Τριάδας Φαλήρου στον ανατολικό τομέα της πόλης, που έφερε το όνομα "Εξοχές". Εκεί συνυπήρχαν αρμονικά οι παλιές αρχοντικές οικογένειες της Θεσσαλονίκης, η κοινότητα των Κεφαλλονιτών, καθώς και η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα της πόλης. Υπήρχε επίσης ένα μεγάλο μουσουλμανικό μνημείο, το Γενί Τζαμί των Ντονμέδων, μετέπειτα Λαογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Εκεί κτίσθηκαν τα πρώτα προξενεία, το ιταλικό, το γαλλικό, η γερμανική Σχολή και τα πρώτα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Στο χώρο του αθλητισμού άνθισαν λόγω της εγγύτητας με τη θάλασσα δραστηριότητες όπως η κολύμβηση, η κωπηλασία και η ιστιοπλοΐα. Σε αυτή την περιοχή, έχει τις ρίζες του ο Άρης Θεσσαλονίκης. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο είχε παρενέργειες στη λειτουργία του Άρη, ο οποίος περί τα τέλη εκείνης της περιόδου έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται. Στην πόλη παρέμεναν όσοι δεν βρίσκονταν σε στρατεύσιμη ηλικία. Στο Α΄ Γυμνάσιο, το οποίο στο μεταξύ είχε μεταφερθεί από την Καμάρα στην Αγία Τριάδα Φαλήρου (βίλα Θεόδωρου Χατζημήσεφ), φοιτούσαν τα παιδιά των αστικών οικογενειών. Με δική τους πρωτοβουλία, χάρη στη βοήθεια του δικηγόρου Γιάννη Οικονομόπουλου και με τη συγκατάθεση των παλιών ιδρυτών του, επανασύστησαν το σύλλογο. Τα ονόματα των νεαρών Φαληριωτών που "αναγέννησαν" το σύλλογο ήταν: Κότσιανος, Αγοραστός, Παπαγεωργίου, Οσμάν, Ηλιάδης, Μπαρίτας, Λόγγος, Σωτηρόπουλος, Βλαχόπουλος, Κόρατς, Τσιντιφάν, Βλαχόπουλος, Οπλοποιός και Γρηγ. Βικελίδης (ξάδελφος των αδελφών Βικελίδη). Αυτοί παρέλαβαν από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης ένα αντίγραφο του καταστατικού ίδρυσης, όρισαν νέα διοίκηση και ο Άρης ήταν ξανά μια ζώσα πραγματικότητα.

Τα πρώτα χρόνια

Το τμήμα ποδοσφαίρου του συλλόγου ιδρύθηκε το 1914, πλην όμως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς και η μικρασιατική καταστροφή δεν του επέτρεψαν να αγωνίζεται συστηματικά, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '20. Στον πρώτο επίσημο αγώνα της ιστορίας του ο Άρης αντιμετώπισε τον Ηρακλή, τον οποίο νίκησε 1–0, με γκολ του εκ των ιδρυτών του, ιταλικής καταγωγής, Κάρολου Σαλούστο. Το 1923 η ομάδα του Άρη, πολυνικήτρια στους τίτλους Θεσσαλονίκης στο σύνολο της ιστορίας του θεσμού, κατέκτησε το πρώτο και μοναδικό Πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης που διοργανώθηκε από τη ΧΑΝΘ. Στον πρώτο του επίσημο αγώνα στις 18 Μαρτίου 1923 νίκησε τον Ηρακλή άνευ αγώνα, αφού η αντίπαλη ομάδα δεν προσήλθε στον αγωνιστικό χώρο. Ακολούθησαν νίκες εναντίον του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των εβραϊκών ομάδων της πόλης Μαξ Νόρνταου (Max Nordau) και Εφόρ Σπορτίφ (Efor Sportive). Στις 12 Αυγούστου του ίδιου έτους οι "κίτρινοι" αντιμετώπισαν τον Πειραϊκό Σύνδεσμο σε έναν αγώνα ανάμεσα στον πρωταθλητή Αθηνών-Πειραιώς και αυτόν της Θεσσαλονίκης, που διεξήχθη υπό την αιγίδα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ελλάδος, για την ανάδειξη του άτυπου πρωταθλητή Ελλάδος. Ο αγώνας έληξε με νίκη 3–1 του Πειραϊκού Συνδέσμου.

Την περίοδο 1923–24 ο Άρης κατέκτησε και πάλι τον τίτλο του πρωταθλητή Θεσσαλονίκης, νικώντας με 3–0 τον Μέγα Αλέξανδρο και 4–1 τον Ηρακλή. Την επόμενη χρονιά δεν πραγματοποιήθηκε πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας–Θράκης λόγω διαφωνιών μεταξύ των συλλόγων. Ο Άρης υπήρξε ο πρώτος ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που έπαιξε σε διεθνείς αγώνες: προσκάλεσε ξένη ομάδα για φιλικό αγώνα στην Ελλάδα. Στις 23 Ιανουαρίου 1923 αντιμετώπισε τη σερβική Μπεογκράτσκι Σπορτ Κλουμπ, την οποία νίκησε με 3–1. Σε άλλον διεθνή αγώνα, που διεξήχθη την Κυριακή 2 Νοεμβρίου του 1924 στο παλιό γήπεδο του Ηρακλή, ο Άρης αντιμετώπισε την Ομλαντίνα Μοναστηρίου (στη θέση της δημιουργήθηκε η Πέλιστερ Μοναστηρίου το 1945), που τότε αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Ποδοσφαιρικής υπομοσπονδίας Βελιγραδίου της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Γιουγκοσλαβίας, με τελικό νικητή τον Άρη με 5–0, με τρία γκολ του Βεντουρέλη και από ένα των Πάγκαλου και Αρμά. Στον άτυπο επαναληπτικό αγώνα στις 5 Απριλίου 1925 στο Μοναστήρι (Μπίτολα), ο Άρης έχασε με 2–1, καθιστώμενος όμως ταυτόχρονα ο πρώτος ποδοσφαιρικός σύλλογος της Ελλάδας που έδωσε αγώνα στο εξωτερικό. Στα τέλη Μαΐου της ίδιας χρονιάς η ομάδα του Άρη αντιμετώπισε για πρώτη φορά τον Ολυμπιακό σε φιλικό αγώνα, χάνοντας με 1–3. Τρεις μήνες αργότερα αγωνίστηκε με την Ένωση Κωνσταντινουπολιτών (ήτοι με την ΑΕΚ Θεσσαλονίκης που ήταν το αθλητικό τμήμα της Ένωσης) και νίκησε με 5–2, με τους φιλοξενούμενους να αποχωρούν λίγο πριν τη λήξη του αγώνα διαμαρτυρόμενοι για πέναλτι που δεν τους δόθηκε. Το 1926 ο σύλλογος τροποποίησε το καταστατικό του και μετονομάστηκε σε "Αθλητικός Σύλλογος Άρης Θεσσαλονίκης", ώστε να συμπεριλάβει και τα υπόλοιπα αθλήματα που ήδη είχε αρχίσει να καλλιεργεί στις τάξεις του. Την ίδια χρονιά κατέκτησε αήττητος το τρίτο του πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης, νικώντας με 4–1 και 5–2 τον Ηρακλή. Την επόμενη χρονιά έχασε για πρώτη φορά τα πρωτεία στη Θεσσαλονίκη από τον Ηρακλή, από τον οποίο ηττήθηκε δύο φορές.

= Το πρωτάθλημα του 1928

=

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Άρη ήρθε την περίοδο 1927–28, όταν και κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδος, ξεπερνώντας στην τελική φάση τον Ατρόμητο Αθηνών και τον Εθνικό Πειραιώς, εκμεταλλευόμενος την αποχή από το πρωτάθλημα των ομάδων του ΠΟΚ. Στον πρώτο αγώνα στις 24 Μαΐου η ομάδα της Θεσσαλονίκης επικράτησε με 3–1 του Ατρομήτου στην Αθήνα, ενώ τρεις ημέρες μετά ηττήθηκε από τον Εθνικό με 3–2 στο Ποδηλατοδρόμιο. Στους επαναληπτικούς αγώνες που διεξήχθησαν τον Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη, ο Άρης επικράτησε και των δύο αντιπάλων του με 3–1 κι έτσι στέφθηκε πρώτος πρωταθλητής Ελλάδας. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Γερμανός Τόμας Κέσλερ, ενώ διακεκριμένοι ποδοσφαιριστές του Άρη ήταν μεταξύ άλλων ο Κώστας Παπαστέριος (GK), ο Σάββας Βογιατζής που αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της ομάδας με έξι γκολ, ο Νίκος Αγγελάκης, πρώτος σκόρερ της τελικής φάσης με τέσσερα γκολ και ο Διονύσης Καλτέκης. Την επόμενη χρονιά δεν διεξήχθη τελική φάση πανελληνίου πρωταθλήματος, αν και ο Άρης κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή στη Θεσσαλονίκη, παίζοντας δύο αγώνες μπαράζ εναντίον του ΠΑΟΚ. Ο πρώτος έγινε στις 12 Μαΐου 1929 και έληξε 1–1, ενώ ο δεύτερος πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου, με τον Άρη να νικάει με 4–3 και το Νίκο Αγγελάκη να σημειώνει χατ-τρικ. Στις 20 Απριλίου 1929, διεξήχθη η πρώτη φιλική αναμέτρηση ανάμεσα στον Άρη και τον Παναθηναϊκό, με τους "κίτρινους" να νικούν με 5–4 με δύο γκολ του Λεονταρίδη και από ένα των Αγγελάκη, Βογδάνου και Καλτέκη.

Δεκαετία του '30

Το καλοκαίρι του 1929 στη σύνθεση του συλλόγου προστέθηκαν οι Νίκος Κίτσος και Αργύρης Αργυριάδης, δύο ακόμη διεθνείς παίκτες, στο σύνολο των δέκα ποδοσφαιριστών αυτής της ομάδας που αγωνίστηκαν με την ελληνική εθνική ομάδα.

Στο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης του 1930 ο Άρης αναδείχθηκε πρώτος με μεγάλη ευκολία, πετυχαίνοντας εννέα νίκες και μία ισοπαλία σε σύνολο δέκα αγώνων, ενώ ο συντελεστής τερμάτων του ήταν 44–9. Στις 7 Μαΐου 1930 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των "κίτρινων" ο Τσέχος Ντε Βαλέρ. Έντεκα ημέρες αργότερα ο Άρης ηττήθηκε με 5–0 στον Πειραιά από τον Ολυμπιακό, ενώ στις 8 Ιουνίου ηττήθηκε εντός έδρας με 1–4 από τον Παναθηναϊκό. Μετά από δύο εβδομάδες έφερε ισοπαλία με τους "πράσινους" και την τελευταία αγωνιστική νίκησε με 2–1 τον Ολυμπιακό, κατακτώντας τελικά τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης του 1931 ξεκίνησε ιδανικά για τον Άρη, αφού νίκησε με 10–2 τον Μακεδονικό, με 5–0 τον Μέγα Αλέξανδρο, με 6–2 τον Θερμαϊκό και με 6–2 τον ΠΑΟΚ. Παρ' όλα αυτά η ΕΠΟ αποφάσισε να διακόψει τα τοπικά πρωταθλήματα και να διοργανώσει για πρώτη φορά πρωτάθλημα εθνικής κατηγορίας, στο οποίο συμμετείχαν από την Ε.Π.Σ. Μακεδονίας ο Άρης, ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής, από την Ε.Π.Σ. Αθηνών ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο Απόλλων Αθηνών, ενώ από την Ε.Π.Σ. Πειραιώς ο Ολυμπιακός και ο Εθνικός. Ο Άρης κατέκτησε τη τρίτη θέση με οκτώ νίκες, τρεις ισοπαλίες και τρεις ήττες, με τον Νίκο Κίτσο να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ με 13 γκολ.

= Το πρωτάθλημα του 1932

=

Τέσσερα χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου πανελλήνιου τίτλου τους, οι "κίτρινοι" κατέκτησαν εκ νέου το πρωτάθλημα. Ο Άρης αναδείχθηκε πρωταθλητής συγκεντρώνοντας συνολικά 22 βαθμούς, τέσσερις περισσότερους από τον δεύτερο Παναθηναϊκό και πετυχαίνοντας μεγάλες νίκες όπως το 7–0 επί του Παναθηναϊκού με τέσσερα γκολ του Κίτσου, το 6–1 επί του Απόλλωνα Αθηνών με έξι γκολ του Αγγελάκη στην πρώτη εντός έδρας εμφάνιση με την πρώτη ομάδα του Κλεάνθη Βικελίδη, το 7–3 επί του Ηρακλή με τέσσερα γκολ του Κίτσου και τα εκτός έδρας 0–3 επί του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ. Πρώτοι σκόρερ του πρωταθλήματος αναδείχθηκαν οι Νίκος Κίτσος με 15 γκολ και Νίκος Αγγελάκης με 14. Μεγάλα αστέρια εκείνης της ομάδας ήταν οι Κίτσος, Αγγελάκης, Καλτέκης, Βογδάνου, Δανιήλ Δανελιάν και Γκικόπουλος, ενώ προπονητής ο Ντε Βαλέρ. Την ίδια χρονιά, η ΕΠΟ θεσμοθέτησε για πρώτη φορά το κύπελλο Ελλάδος, με τον Άρη να συντρίβει τον Παναθηναϊκό στον προημιτελικό με 7–2. Ακολούθησε η επικράτηση επί του Απόλλωνα Αθηνών, για να φθάσει στο τελικό όπου ηττήθηκε με 5–3 από την ΑΕΚ, χάνοντας την ευκαιρία να κατακτήσει το πρώτο νταμπλ.

= Κάμψη

= Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1933 ο Άρης κατέκτησε την πρώτη θέση στον βόρειο όμιλο και προκρίθηκε στην τελική φάση, όπου νίκησε την ΑΕΚ με 2–1, αλλά ηττήθηκε δύο φορές από τον Ολυμπιακό και παρέμεινε στη δεύτερη θέση.

Την ίδια χρονιά ο Άρης έφθασε και πάλι στον τελικό του κυπέλλου, ξεπερνώντας το εμπόδιο του Ηρακλή στα ημιτελικά. Στις 5 Φεβρουαρίου 1933 υποδέχθηκε τον Εθνικό στη Θεσσαλονίκη φέρνοντας 2–2, με τον επαναληπτικό να πραγματοποιείται στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, με τον Εθνικό να κερδίζει με 2–1, παρά το γεγονός ότι ο Άρης προηγήθηκε. Το 1934 το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης κατέκτησε ο Άρης με έξι νίκες σε έξι αγώνες. Η διοργάνωση διεξήχθη σε ένα γύρο και ο λόγος ήταν η διεξαγωγή του βορείου ομίλου της εθνικής κατηγορίας, όπου ηττήθηκε δύο φορές από τον Ηρακλή και αποκλείστηκε από την τελική φάση. Την επόμενη χρονιά οι "κίτρινοι" κατέλαβαν την πρώτη θέση του βορείου ομίλου, ισοβαθμώντας με τον Ηρακλή, ο οποίος όμως τελικά τιμωρήθηκε με αφαίρεση ενός βαθμού και έπεσε στη δεύτερη θέση. Όμως η τελική φάση του πρωταθλήματος ματαιώθηκε με σκοπό την πληρέστερη προετοιμασία της εθνικής ομάδας για το 5ο Βαλκανικό Κύπελλο. Την περίοδο 1935–36 ο Άρης συμμετείχε στο πρωτάθλημα εθνικής κατηγορίας που διοργάνωσε η ΕΠΟ, κατακτώντας την τέταρτη θέση πίσω από τους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και Απόλλωνα Αθηνών, με τέσσερις νίκες, πέντε ισοπαλίες και πέντε ήττες. Ακολούθησαν και πάλι οι διοργανώσεις των τοπικών πρωταθλημάτων το 1937, όπου ο Άρης αγωνίστηκε για πρώτη φορά σ' εκείνη τη δεκαετία χωρίς τον Κίτσο, ο οποίος μεταγράφηκε στον Ηρακλή. Οι "κίτρινοι" περιορίστηκαν στην τρίτη θέση, με τον Κλεάνθη Βικελίδη να πετυχαίνει οκτώ γκολ. Τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς η ομάδα έδωσε σειρά φιλικών στην Παλαιστίνη, μεταξύ αυτών και με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, την οποία νίκησε με 1–3.

Ο Άρης επανήλθε στη θέση του πρωταθλητή Θεσσαλονίκης το 1938, νικώντας τον ΠΑΟΚ με 2–1 στις 20 Μαρτίου 1938. Στην τελική φάση η ομάδα του Κώστα Βικελίδη κατέρρευσε, χάνοντας και στους τέσσερις αγώνες από τον Ολυμπιακό και τον Απόλλων Αθηνών. Την επόμενη χρονιά η ομάδα του Άρη έχασε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης για έναν βαθμό από τον Ηρακλή, παρά την πολλή μεγάλη νίκη με 1–5 επί του ΠΑΟΚ. Στους κρίσιμους αγώνες με τον Ηρακλή ο Άρης ηττήθηκε δύο φορές, με πρωταγωνιστή έναν πρώην άσο του, τον Νίκο Κίτσο. Στην τρίτη διοργάνωση του κυπέλλου η ομάδα της Θεσσαλονίκης νίκησε με 8–1 τον Αστέρα Αθηνών με τέσσερα γκολ του Κλεάνθη Βικελίδη, αλλά αποκλείστηκε στον προημιτελικό από τον Εθνικό. Μέχρι το 1939 ο Άρης είχε κατακτήσει 8 πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης και 3 πρωταθλήματα Βορείου Ομίλου, επιτεύγματα τα οποία τον καθιστούσαν πρώτη ποδοσφαιρική δύναμη στη Βόρεια Ελλάδα.

Δεκαετία του '40

Στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο Άρης είχε ενισχυθεί με παίκτες όπως ο Μιχάλης Κολωνιάρης και ο Βαχάκ Αμπραχαμιάν, οι οποίοι στελέχωσαν τη σύνθεση της ομάδας ακόμη και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Παρ' όλα αυτά στο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης του 1940 ο Άρης παρέμεινε τρίτος παρά τις δύο νίκες κατά του ΠΑΟΚ και την καλύτερη επιθετική επίδοση της διοργάνωσης.

Την ίδια χρονιά, στον βόρειο όμιλο της εθνικής κατηγορίας ο Άρης ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με τον ΠΑΟΚ, αλλά ο "δικέφαλος" πήρε το εισιτήριο για την τελική φάση λόγω των μεταξύ τους αποτελεσμάτων. Στη διοργάνωση του κυπέλλου ο Άρης απέκλεισε στον επαναληπτικό τη Δόξα Δράμας στη φάση των 16 και τον ΠΑΟΚ με 0–1 στον επαναληπτικό του αρχικού 1–1 στα προημιτελικά. Στον ημιτελικό εναντίον της ΑΕΚ ο Κλεάνθης Βικελίδης ισοφάρισε σε 2–2 στο 118' και οπαδοί του Άρη εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και σήκωσαν στα χέρια τον αρχηγό της ομάδας. Ο αγώνας ολοκληρώθηκε με τον Άρη να αγωνίζεται με δέκα παίκτες, αφού ο Βικελίδης δεν κατάφερε να επιστρέψει στο γήπεδο. Στον επαναληπτικό ο Άρης νίκησε με 3–0. Ο τελικός διεξήχθη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Ο Άρης βρέθηκε να χάνει με 3–0 στο 13ο λεπτό και το μόνο που κατάφερε ήταν να μειώσει σε 3–1 με τον Δημοσθένη Χατζηνικολάου. Η περίοδος 1940–41 ξεκίνησε με τον Άρη να φέρνει 2–2 στη έδρα του ΠΑΟΚ και να επικρατεί της ΜΕΝΤ με 4–0 στις 27 Οκτωβρίου 1940. Την επομένη ο ιταλικός στρατός επιτέθηκε στην Ελλάδα και οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα διακόπηκε. Τρία χρόνια αργότερα οι κατακτητές Γερμανοί επέτρεψαν τη διεξαγωγή του τουρνουά Πάσχα, με τον Άρη να έρχεται ισόπαλος 2–2 με τη μικτή ΠΑΟΚ–Ηρακλή. Ένας νέος φιλικός αγώνας ανάμεσα στις δύο ομάδες επαναλήφθηκε στις 2 Ιουλίου 1944. Μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων τον Οκτώβριο του 1944 η επίσημη έναρξη του πρώτου μεταπολεμικού πρωταθλήματος ορίστηκε για το Νοέμβριο της επόμενης χρονιάς, δίνοντας τη δυνατότητα στις ομάδες να ανασυνταχθούν και να βελτιώσουν τις αθλητικές τους εγκαταστάσεις, βρίσκοντας οικονομικούς πόρους για την επαναλειτουργία τους.

= Το πρωτάθλημα του 1946

= Η ομάδα του Άρη είχε ενεργούς ακόμη τους Βικελίδη και Κολωνιάρη, ενώ την τεχνική ηγεσία ανέλαβε ο Διονύσης Καλτέκης. Στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης ο Άρης ηττήθηκε με 3–4 από τον Μακεδονικό, νικώντας στη συνέχεια τη ΜΕΝΤ και τον ΠΑΟΚ, αλλά χάνοντας εντός έδρας με 1–2 από τον Ηρακλή. Με πέντε συνεχόμενες νίκες στο δεύτερο γύρο οι "κίτρινοι" κατέκτησαν για άλλη μια φορά τον τίτλο του πρωταθλητή Θεσσαλονίκης και αντιμετώπισαν στην τελική φάση την πρωταθλήτρια Αθηνών ΑΕΚ και τον πρωταθλητή Πειραιά, Ολυμπιακό. Στις 30 Μαΐου 1946 ηττήθηκαν εκτός έδρας με 4–0 από την ομάδα του Πειραιά, φέρνοντας ισοπαλία 1–1 με την ΑΕΚ τρεις ημέρες αργότερα, με γκολ του Βικελίδη. Στις 16 Ιουνίου, ο Άρης νίκησε με 1–0 τον Ολυμπιακό με γκολ του Άγγελου Βασιλειάδη και μία εβδομάδα αργότερα επιβλήθηκε της ΑΕΚ με 4–1, με δύο γκολ του Βικελίδη και από ένα των Κολωνιάρη και Λιακόπουλου. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατέκτησε για τρίτη φορά τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, με εννέα βαθμούς, έναντι οκτώ της ΑΕΚ και επτά του Ολυμπιακού.

= Αναλαμπές

= Την επόμενη χρονιά ο Άρης τερμάτισε τρίτος πίσω από το Μακεδονικό και τον Ηρακλή, με τους Βικελίδη και Αμπραχαμιάν να επιτίθενται στον διαιτητή Μαρίντση στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ και τον Άρη να μηδενίζεται. Οι δύο αθλητές τιμωρήθηκαν μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Το 1948 οι "κίτρινοι" ήλθαν δεύτεροι πίσω από τον ΠΑΟΚ, από τον οποίο έχασαν με 0–1 στις 29 Φεβρουαρίου. Στις 11 Απριλίου ο Άρης ανταπέδωσε, νικώντας τον "δικέφαλο" εκτός έδρας με 2–5 για το κύπελλο, πριν αποκλειστεί από το Μέγα Αλέξανδρο. Στις 20 Ιουνίου 1948, αντιμετώπισε τη γαλλική Ρεμς σε φιλικό αγώνα που διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη, με το σκορ να είναι 1–1, πριν διακοπεί ο αγώνας λόγω καταρρακτώδους βροχής. Το 1949, οι "κίτρινοι" επέστρεψαν στους τίτλους, ισοβαθμώντας με τον ΠΑΟΚ στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα, αλλά υπερτερώντας στη διαφορά τερμάτων. Το καλοκαίρι του 1948, είχε ενταχθεί στη σύνθεση της ομάδας ο επιθετικός του Απόλλωνα Αθηνών, Βασίλης Γρηγοριάδης, ο οποίος αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με εννέα γκολ. Στην τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος ο Άρης παραχώρησε ισοπαλία 4–4 στον Ολυμπιακό με χατ-τρικ του Γρηγοριάδη, αλλά ηττήθηκε στον Πειραιά με 4–1. Στους δύο αυτούς αγώνες ο πρώην ποδοσφαιριστής των "κίτρινων" και τότε αθλητής του Ολυμπιακού Άγγελος Βασιλειάδης δεν δέχτηκε να αγωνιστεί εναντίον της πρώην ομάδας του. Στις 17 Ιουλίου 1949 ο Άρης αντιμετώπισε εκτός έδρας τον Παναθηναϊκό, προηγήθηκε με τέρμα του Δημήτρη Καλτέκη στο 53' και ισοφαρίστηκε στο 74'. Οι φιλοξενούμενοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα για το γκολ της ισοφάρισης, με τον τερματοφύλακα Κώστα Βελλιάδη να αποβάλλεται, αλλά επειδή αρνήθηκε να αποχωρήσει, ο αγώνας διακόπηκε εις βάρος τους. Μία εβδομάδα αργότερα, "ο Άρης παρέταξε την αναπληρωματικήν του ομάδα, ενισχυμένην με τρεις μόνον παίκτας της πρώτης (σημ. α'), λόγω της αδίκου, ως πιστεύει, τιμωρίας των παικτών του Βελλιάδη και Αμπραχαμιάν", για να ηττηθεί με 0–2 από τους "πράσινους". Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά του Κλεάνθη Βικελίδη με την ομάδα του Άρη.

Δεκαετία του '50

Μετά την αποχώρηση του Βικελίδη από την ενεργό δράση, ο Άρης ενισχύθηκε με τον Λεωνίδα Ποζάνη και τον Στέλιο Παπουτσόπουλο, αλλά τερμάτισε στην τρίτη θέση του τοπικού πρωταθλήματος του 1950, έχοντας ως πρώτο σκόρερ τον Δημήτρη Καζαντζή με οκτώ γκολ. Την ίδια περίοδο οι "κίτρινοι" έφθασαν για τέταρτη φορά στον τελικό του κυπέλλου, έχοντας αποκλείσει πιο πριν την Ελπίδα Δράμας, τον ΠΑΟΚ και τον Εθνικό, με την ομάδα της Θεσσαλονίκης να χάνει εύκολα από την ΑΕΚ με 4–0. Την επόμενη χρονιά, ο Άρης πραγματοποίησε απογοητευτική πορεία με τέσσερις νίκες σε δέκα αγώνες του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση, ενώ στο κύπελλο αποκλείστηκε από τον ΠΑΟΚ στη φάση των προημιτελικών, χάνοντας με 2–4 στην παράταση.

Τη σεζόν 1951–52 το γεγονός που ξεχώρισε ήταν τα εγκαίνια του γηπέδου Χαριλάου, με τον Άρη να δίνει φιλικό αγώνα με τον Ολυμπιακό στις 4 Νοεμβρίου 1951. Στο τοπικό πρωτάθλημα η ομάδα του Νίκου Αγγελάκη τερμάτισε δεύτερη πίσω από τον Ηρακλή, από τον οποίο ηττήθηκε δύο φορές. Στη διοργάνωση του κυπέλλου οι "κίτρινοι" απέκλεισαν τον ΠΑΟΚ στους 16, για να αποκλειστούν στα προημιτελικά από τη Δόξα στη Δράμα, όπου ηττήθηκαν με 3–2. Ο Άρης κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης μετά από τέσσερα χρόνια το 1953 νικώντας τον Ηρακλή στον επαναληπτικό αγώνα μπαράζ με 1–0, έχοντας ως σκόρερ τον Άγγελο Παπαγγέλου στο 87ο λεπτό. Στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος η ομάδα της Θεσσαλονίκης ηττήθηκε δύο φορές με 0–1 από τον Παναθηναϊκό, μία φορά από τον Ολυμπιακό με 3–1 στον Πειραιά και έφερε λευκή ισοπαλία με τους "ερυθρόλευκους" στη Θεσσαλονίκη. Για το κύπελλο Ελλάδος ο Άρης απέκλεισε τον Ηρακλή με 5–1, αλλά αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την ΑΕΚ με 0–1. Την επόμενη χρονιά ο Άρης αποδυναμώθηκε επιθετικά χάνοντας τον Λευτέρη Χαλυβόπουλο, κατέκτησε τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης, ενώ στο κύπελλο αποκλείστηκε εντός έδρας από τη Δόξα Δράμας στα προημιτελικά. Ακολούθησε η τρίτη θέση του 1955, ενώ στο κύπελλο ήλθε ο εκτός έδρας αποκλεισμός από τον Παναθηναϊκό με 0–1. Το καλοκαίρι του 1955, ο τερματοφύλακας Κώστας Βελλιάδης αφέθηκε ελεύθερος από τη διοίκηση της ομάδας μετά από πολυετή προσφορά στον σύλλογο και εντάχθηκε στον ΠΑΟΚ για έναν χρόνο, πριν αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Νέοι παίκτες του Άρη ήταν οι Μουφίτ Καλλιοτζής, Μιχάλης Μπαλτατζής και Ηλίας Κεμαλίδης, με την ομάδα των "κίτρινων" να έρχεται δεύτερη στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Μακεδονίας. Η ΕΠΟ επανέφερε το σύστημα με τη διοργάνωση πρωταθλήματος σε βόρειο και νότιο όμιλο, με τον Άρη να τερματίζει πρώτος, αλλά στην τελική φάση να τερματίζει έκτος και τελευταίος με τρεις ισοπαλίες και επτά ήττες σε δέκα αγώνες. Για τη διοργάνωση του κυπέλλου, ο Άρης απέκλεισε τον Ηρακλή με 2–1 σε επαναληπτικό αγώνα, αλλά ηττήθηκε εντός έδρας στα ημιτελικά από τον Ολυμπιακό με τρία γκολ του Κώστα Πολυχρονίου. Την επόμενη χρονιά η διεκδίκηση του τοπικού τίτλου κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική, με τον Άρη να χρειάζεται μόνο νίκη εναντίον του ΠΑΟΚ, αλλά να κατακτά τη δεύτερη θέση μετά το ισόπαλο 1–1. Οι δύο ομάδες προκρίθηκαν στο πρωτάθλημα εθνικής κατηγορίας, με τον Άρη να τερματίζει έβδομος, χάνοντας δύο φορές από τον Ολυμπιακό και εκτός έδρας από τον ΠΑΟΚ, αλλά νικώντας τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας με δύο γκολ του Γιάννη Σισμανίδη. Το καλοκαίρι του 1957 ο Άρης ενισχύθηκε με τον τερματοφύλακα Βαγγέλη Πετράκη και τον επιθετικό Στέλιο Πέρρο από τον Μελιτέα. Παρ' όλα αυτά το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης κατέκτησε για μοναδική φορά στην ιστορία του ο Απόλλων Καλαμαριάς, ενώ ο Άρης περιορίστηκε στην τέταρτη θέση. Για το κύπελλο Ελλάδος οι "κίτρινοι" απέκλεισαν τον ΠΑΟΚ με 2–0 και κληρώθηκαν να αντιμετωπίσουν τον Παναθηναϊκό εντός έδρας στις 9 Ιουλίου 1958. Λίγες ημέρες πριν τη διεξαγωγή του αγώνα η ΕΠΟ άλλαξε την έδρα ορίζοντας το γήπεδο του Παναθηναϊκού, με τη διοίκηση του Άρη να αντιδρά αποσύροντας την ομάδα. Την περίοδο 1958–59, ο Άρης κατέκτησε το τελευταίο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης, όντας ο πολυνίκης σύλλογος της διοργάνωσης με δεκατρείς τίτλους. Ο Πέρρος αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με πέντε γκολ και το πρωτάθλημα Ελλάδος διοργανώθηκε με δέκα ομάδες. Ο Άρης κατέλαβε την έκτη θέση, ενώ στο κύπελλο αποκλείστηκε από τη Νίκη Βόλου εκτός έδρας.

Δεκαετία του ΄60

= Μέτρια πορεία και μπαράζ σωτηρίας

= Στο πρώτο πρωτάθλημα Α' Εθνικής ο Άρης παρουσιάστηκε με προπονητή τον Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς και πραγματοποίησε μέτρια πορεία κατακτώντας την όγδοη θέση, ενώ στο κύπελλο αποκλείστηκε από τον Παναιγιάλειο. Ακολούθησε μία τριετία όπου ο Άρης πραγματοποίησε πολύ μέτριες πορείες φθάνοντας στο σημείο να κινδυνεύσει με υποβιβασμό. Το 1961 η ομάδα της Θεσσαλονίκης τερμάτισε δωδέκατη, ενώ στο κύπελλο αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό με 2–3. Ακολούθησε η 13η θέση του 1962, με τους "κίτρινους" να ηττώνται στους μισούς αγώνες του πρωταθλήματος. Η έσχατη χρονιά για εκείνη την εποχή του συλλόγου υπήρξε το 1963, όπου ο Άρης αναγκάστηκε να διεκδικήσει τη σωτηρία του στην πρώτη κατηγορία μέσω αγώνων μπαράζ. Η ομάδα του Μπέλα Πάλφι νίκησε την Προοδευτική με 3–1 στη Λαμία, έφερε ισοπαλία με τον Παναιγιάλειο στο Βόλο και ηττήθηκε στον αδιάφορο τελευταίο αγώνα από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Μοναδική αναλαμπή τη συγκεκριμένη χρονιά υπήρξε η πορεία της ομάδας για το κύπελλο, όπου απέκλεισε κατά σειρά την Αναγέννηση Καρδίτσας, τον Ηρακλή και την ΑΕΚ, πριν ηττηθεί στον επαναληπτικό αγώνα του 1–1 της Θεσσαλονίκης με 5–2 από τον Ολυμπιακό στον Πειραιά.

= Αναγέννηση και πρώτες ευρωπαϊκές αναμετρήσεις

= Τις δύο προηγούμενες χρονιές έκανε την εμφάνισή της στη σύνθεση του Άρη μία φουρνιά παικτών, η οποία θα διακρινόταν τα επόμενα χρόνια. Μεταξύ αυτών οι Νίκος Χρηστίδης, Αλέκος Αλεξιάδης, Βασίλης Ψηφίδης και Γιώργος Κωνσταντινίδης. Ο Πάλφι παρέμεινε στην τεχνική ηγεσία του τμήματος και ο Άρης σαφώς βελτιωμένος κατέκτησε την έκτη θέση, με την προσθήκη των Δημήτρη Γριμπελάκου και Στέφανου Δεμίρη. Την τέταρτη αγωνιστική του πρωταθλήματος ο Άρης νίκησε εκτός έδρας τον ΠΑΟΚ, ξεκινώντας μία δεκαετή παράδοση, κατά την οποία δεν ηττήθηκε από τον "δικέφαλο του βορρά". Η επιτυχημένη πορεία της προηγούμενης χρονιάς έδωσε στον Άρη το δικαίωμα να αγωνιστεί στο κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων, παραχωρώντας λευκή ισοπαλία στη Ρόμα στο Καυτανζόγλειο Στάδιο, πριν ηττηθεί με 3–0 στην Ιταλία. Στη συνέχεια κατέλαβε την έβδομη θέση του πρωταθλήματος, με τη νίκη με 2–3 επί του Ολυμπιακού στον Πειραιά να ξεχωρίζει. Την 1 Νοεμβρίου 1964 ο Άρης έφερε ισοπαλία 2–2 με τον Παναθηναϊκό στο Καυτανζόγλειο, με 34.277 εισιτήρια να κόβονται. Στο κύπελλο οι "κίτρινοι" αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από τη Νίκη Βόλου. Την περίοδο 1965–66 ο Άρης κατέλαβε την πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα, πετυχαίνοντας τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του κατά του αιώνιου αντιπάλου του με 5–1. Για το κύπελλο Εκθέσεων ο Άρης πέτυχε την πρώτη του ευρωπαϊκή νίκη, καταβάλλοντας με 2–1 την Κολωνία με γκολ των Κωνσταντινίδη και Φιλίππου, αλλά ηττήθηκε στη Γερμανία με 2–0, αποκλειόμενος από την επόμενη φάση. Ο Πάλφι αποχώρησε μετά από παρουσία 3,5 ετών, δίνοντας τη θέση του στον Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς και οι "κίτρινοι" με νέα προσθήκη τον Μανώλη Κεραμιδά κατέλαβε την πέμπτη θέση. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1966, ο Άρης ηττήθηκε στο Καυτανζόγλειο από τη Γιουβέντους με 0–2, ενώ συνετρίβη με 5–0 στον επαναληπτικό του Τορίνο. Στο θεσμό του κυπέλλου ο Άρης υπήρξε θύμα έκπληξης στη φάση των 32, όταν αποκλείστηκε από την Ασπίδα στην Ξάνθη με 2–1. Νέος προπονητής της ομάδας ανέλαβε ο Σεβεριάνο Κορέιρα για το πρωτάθλημα του 1967–68, με την ομάδα του Άρη να κατακτά την τέταρτη θέση, χωρίς να γνωρίσει ήττα στην έδρα της. Βελτιωμένος επιθετικά, ο Άρης πέτυχε 61 γκολ με σπουδαίες νίκες κατά του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στη Θεσσαλονίκη, όπως και επί του ΠΑΟΚ με 2–3 στο γήπεδο της Τούμπας στις 22 Οκτωβρίου 1967. Την επόμενη χρονιά οι "κίτρινοι" επέστρεψαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, νικώντας τη Χιμπέρνιανς από τη Μάλτα, την οποία κατέβαλαν με 1–0 στη Θεσσαλονίκη και 0–6 εκτός έδρας. Στον επόμενο γύρο ο Άρης αντιμετώπισε την Ουίπεστ, από την οποία ηττήθηκε με 1–2 εντός έδρας και με 9–1 εκτός. Για τη διοργάνωση του πρωταθλήματος, ο Άρης κατάφερε να σπάσει την τριάδα των Αθηνών, κατακτώντας την τρίτη θέση, με την προσθήκη των Κλήμη Γούναρη και Θόδωρου Πάλλα, ενώ στα μέσα της χρονιάς αποχώρησε ο Δημήτρης Γριμπελάκος μετά από έξι χρόνια παρουσίας στον σύλλογο.

Δεκαετία του '70

= Η κατάκτηση του κυπέλλου

= Την περίοδο 1969–70 ο Άρης κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδος. Στον δεύτερο γύρο η ομάδα του Άρη αντιμετώπισε τον Α.Π.Σ. Πάτραι εκτός έδρας, τον οποίο απέκλεισε με 0–1, ενώ στις 27 Απριλίου 1970 νίκησε τον Παναθηναϊκό με 2–1 στη φάση των 16. Στα προημιτελικά ο Άρης νίκησε εκτός έδρας την Καλλιθέα με 1–3, με γκολ των Σπυρίδωνα, Αλεξιάδη και Κεραμιδά και στον ημιτελικό της 21ης Ιουνίου κατέβαλε την αντίσταση του Ολυμπιακού στο στάδιο Καραϊσκάκη με γκολ του Κώστα Παπαϊωάννου.

Ο τελικός με τον ΠΑΟΚ ορίστηκε μία εβδομάδα αργότερα και για πρώτη φορά δεν συμμετείχε ομάδα από την Αθήνα. Ο αγώνας αυτός ήταν ο πρώτος που μεταδόθηκε ζωντανά από την ελληνική τηλεόραση, ενώ διεξήχθη παρουσία 50.000 θεατών, αφού κόπηκαν 46.695 εισιτήρια, αριθμός ρεκόρ για οποιονδήποτε ποδοσφαιρικό αγώνα σε γήπεδο της Θεσσαλονίκης. Ο Άρης είχε στο απουσιολόγιο του τον Τάκη Λουκανίδη λόγω τιμωρίας, με τον Ιωσήφ Μιχαηλίδη να παίρνει τη θέση του. Το μοναδικό γκολ του αγώνα πέτυχε ο Μανώλης Κεραμιδάς στο όγδοο λεπτό της αναμέτρησης, ενώ στη συνέχεια ακυρώθηκαν δύο ακόμη τέρματα του Άρη. Ο ΠΑΟΚ έχασε πέναλτι στο 33ο λεπτό με τον Γιώργο Κούδα και ο Άρης πανηγύρισε τελικά τον τίτλο. Η κατάκτηση του κυπέλλου από τον Άρη αποτέλεσε το μεγάλο γεγονός της χρονιάς για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς ήταν η πρώτη φορά που ομάδα εκτός κέντρου έπαιρνε το τρόπαιο.

= Η πορεία στο πρωτάθλημα και την Ευρώπη

= Στο πρωτάθλημα του 1969–70 ο Άρης κατέλαβε την τέταρτη θέση, έχοντας μία από τις καλύτερες αμυντικές επιδόσεις όλων των εποχών, με μόλις 15 γκολ παθητικό. Μέχρι τα μέσα του δεύτερου γύρου η ομάδα της Θεσσαλονίκης ήταν δεύτερη, αλλά οι ήττες από την ΑΕΚ και τον ΟΦΗ την περιόρισαν στην τέταρτη θέση. Για το κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων ο Άρης έφερε 1–1 στο Καυτανζόγλειο με την ιταλική Κάλιαρι, σε έναν αγώνα όπου κόπηκαν 42.211 εισιτήρια. Οι Θεσσαλονικείς αποκλείστηκαν, χάνοντας εκτός έδρας με 3–0. Την επόμενη χρονιά η πορεία της ομάδας ήταν απογοητευτική, με τους "κίτρινους" να περιορίζονται στη δέκατη θέση χωρίς να πετύχουν εκτός έδρας νίκη. Στα μέσα της χρονιάς απολύθηκε ο προπονητής Μίλοβαν Τσίριτς, με τον Μιχάλη Μπαλτατζή και τον Λες Άλεν να ολοκληρώνουν τη χρονιά. Για το κύπελλο Κυπελλούχων η ομάδα του Άρη αντιμετώπισε την αγγλική Τσέλσι, φέρνοντας 1–1 στη Θεσσαλονίκη, πριν ηττηθεί με 5–1 στο Λονδίνο. Την ίδια χρονιά ο Άρης κατέκτησε το κύπελλο Μεγάλης Ελλάδος, νικώντας τον Πεζοπορικό Λάρνακας σε διπλό αγώνα. Την περίοδο 1971–72 ο Άρης κατέλαβε την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα με μόλις πέντε ήττες σε 34 αγώνες και έχοντας ως εντός έδρας ρεκόρ δώδεκα νίκες και πέντε ισοπαλίες. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Γουίλφ ΜακΓκίνες και νέα προσθήκη ο Γιώργος Φοιρός από τον Αγροτικό Αστέρα, μετέπειτα διεθνής με την Εθνική Ελλάδος. Για τη διοργάνωση του κυπέλλου ο Άρης απέκλεισε εκτός έδρας τον Ολυμπιακό με 1–2, αλλά στη φάση των προημιτελικών αποκλείστηκε από τον ΠΑΟΚ με το ίδιο σκορ. Τρεις ημέρες νωρίτερα είχε λάβει χώρα στο γήπεδο Χαριλάου η αναμέτρηση των δύο ομάδων για το πρωτάθλημα, η οποία είχε λήξει με 3–3 και τον Άρη να έχει έντονα παράπονα από τη διαιτησία του Νίκου Ζλατάνου. Στον αγώνα κυπέλλου ο ΄σύλλογος είχε παρόμοια παράπονα από τη διαιτησία του Χρήστου Μίχα. Οι εφημερίδες της εποχής χαρακτήρισαν τον αγώνα "το ντέρμπι του μίσους", αφού διακόπηκε στο 88ο λεπτό, όταν οι παίκτες των δύο ομάδων ήρθαν στα χέρια, με συνέπεια να τιμωρηθούν με ετήσιο αποκλεισμό οι Αλεξιάδης και Σπυρίδων, με εξάμηνο αποκλεισμό ο Βαγγέλης Συρόπουλος και με τρίμηνο αποκλεισμό οι Σοφοκλής Σεμερτζής και Γιάννης Μπαλάφας. Ο Άρης ενισχύθηκε με τον Σπύρο Καπερνέκα και τον Μίλτο Κουμαριά από τον Ολυμπιακό, όπως και τον Γιώργο Μπιτζίδη από τον Πανσερραϊκό. Παρ' όλα αυτά περιορίστηκε στην ένατη θέση του πρωταθλήματος και αποκλείστηκε στο δεύτερο γύρο του κυπέλλου από τον Λεβαδειακό. Μετά το τέλος της περιόδου 1972–73 την τεχνική ηγεσία των "κίτρινων" ανέλαβε ο Μπράνκο Στάνκοβιτς και η ομάδα ενισχύθηκε με τον Γιάννη Βένο και τον Νίκο Κασάπη. Ο Άρης μπήκε στην πρώτη τριάδα του πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια. Η διοίκηση του συλλόγου αποφάσισε τη διαγραφή του τερματοφύλακα Νίκου Χρηστίδη, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό με 2–4. Στις 23 Μαρτίου 1975, ο Χρηστίδης αποκαταστάθηκε, αντικαθιστώντας τον Παπαφλωράτο στον αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Το επόμενο καλοκαίρι αποκτήθηκε από τον Αγροτικό Αστέρα ο Ντίνος Κούης, μετέπειτα αρχισκόρερ της ομάδας του Άρη, όπως και ο ομογενής Γιώργος Ανανιάδης. Παράλληλα αποσύρθηκαν από την ενεργό δράση οι Σοφοκλής Σεμερτζής, Βαγγέλης Συρόπουλος και Ιωσήφ Μιχαηλίδης. Ο Άρης κατέλαβε την έκτη θέση του πρωταθλήματος, με τον Στάνκοβιτς να δίνει το Φεβρουάριο του 1975 τη θέση του στον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό και παλιό παίκτη της ομάδας Αλκέτα Παναγούλια, που ανέλαβε τον Άρη παράλληλα με την εθνική ομάδα. Στην Ευρώπη εκείνη τη σεζόν οι "κίτρινοι" αντιμετώπισαν τη Ραπίντ Βιέννης για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ, χάνοντας με 3–1 στην Αυστρία και νικώντας με 1–0 στην κατάμεστη Τούμπα. Μετά το τέλος της χρονιάς αποχώρησε από την ομάδα ένας από τους σπουδαιότερους σέντερ φορ της ιστορίας του Άρη, ο Αλέκο