Η Νέα Σελεύκεια είναι παραθαλάσσια κωμόπολη στην Περιφερειακή Ενότητα Θεσπρωτίας, στην άλλοτε επαρχία Θυάμιδος. Βρίσκεται 1 χλμ. ΒΔ. της Ηγουμενίτσας. Σύμφωνα με την τελευταία διοικητική διαίρεση (Σχέδιο Καλλικράτης) αποτελεί έδρα τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας της Ηγουμενίτσας. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ανερχόταν σε 2.538 κατοίκους. Εκκλησιαστικά υπάγεται στη Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας. Προστάτης της είναι ο Άγιος Γεώργιος, θαυματουργός Άγιος για τους ντόπιους. Μεγάλη γιορτή πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη γιορτή του Αγίου με περιφορά της εικόνας από καβαλάρηδες και νέους με τοπικές φορεσιές. Οι κάτοικοι είναι στην πλειονότητά τους απόγονοι Μικρασιατών προσφύγων από τα ελληνορθόδοξα χωριά της περιοχής της Κιλικίας, ιδιαίτερα της Σελεύκειας, κυρίως από το Αλάκλησε (Ποικιλόχρωμη Εκκλησία) και το Αναμούρ (Ανεμούριον). Εγκαταστάθηκαν εκεί από το 1923 ως το 1929 μετά από πολλές περιηγήσεις ανά τη χώρα όπως οι περισσότεροι Μικρασιάτες πρόσφυγες. Κάποιοι από τους σημερινούς κατοίκους, γνωρίζουν και ομιλούν και την τουρκική γλώσσα. Κατά τις δεκαετίες του 60, ΄70 ακόμα και ΄80, μεγάλο μέρος του πληθυσμού του χωριού, ακολουθώντας τη "μοίρα" της Ηπείρου, μετανάστευσε στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Αμβούργο. Σήμερα η Νέα Σελεύκεια αποτελεί μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος της Ηγουμενίτσας ως η 7η πολεοδομική ενότητα του πολεοδομικού σχεδίου της πόλης.

Οι ελληνικές κοινότητες στην Κιλικία

Κιλικία. Παράλια περιοχή της Νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας. Βρέχεται από το Κιλίκιο Πέλαγος, απέναντι από την Κύπρο. Διοικητικά διαιρούνταν σε τέσσερις περιφέρειες: Σελεύκειας, Αδάνων, Ταρσού, Μερσίνας. Εκκλησιαστικά υπάγονταν στη Μητρόπολη Ταρσού και Αδάνων με έδρα τα Άδανα και στο Πατριαρχείο Αντιόχειας. Ο Καππαδόκης καθηγητής ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Παύλος Καρολίδης υποστήριξε ότι ο ελληνισμός στην περιοχή εμφανίστηκε στον 7ο ή τον 8ον πχ. αιώνα και κορυφώθηκε στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των επιγόνων του. Σ’ αυτό συνέβαλε και η παρουσία του Αποστόλου Παύλου ο οποίος ήταν από την Ταρσό. Η περιοχή της Κιλικίας είχε συγκριτικά λίγους Έλληνες. Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών στην περιοχή χαρτογραφήθηκαν είκοσι-έξι οικισμοί με Έλληνες. Από αυτούς πέντε καταγράφηκαν ως δίγλωσσοι, δεκατέσσερις ως τουρκόφωνοι και δύο ως αραβόφωνοι. Για τους άλλους πέντε δεν υπάρχουν πληροφορίες (Κιτρομιλήδης Β, κζ). Οι κοινότητες εντοπίζονται σε δύο γεωγραφικά σημεία. 17 κοινότητες ελληνορθόδοξες κοινότητες κοντά στα Άδανα, τη γνωστή στο Μεσαίωνα ως Αντιόχεια της Κιλικίας και κάποιες άλλες κοντά στη Σελεύκεια. Στις δύο αυτές πόλεις να προσθέσουμε και τη βυζαντινή πόλη του Ανεμουρίου, αντίκρυ στην Κύπρο, που υπάγονταν στη Σελεύκεια. Σύμφωνα με εκτιμήσεις οι Ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί στην Κιλικία πριν το 1922 κυμαίνονταν σε δέκα με είκοσι χιλιάδες σ’ έναν πληθυσμό πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες (Εξερτζόγλου, 182). Κάποιοι από αυτούς ήταν γηγενείς. Αρκετοί ήρθαν από την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας, την Κύπρο, τη Χίο, τη Σάμο και τη Μυτιλήνη. Η παρουσία νέων προσώπων δεν φαίνεται άλλαξε την καθημερινότητα των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής. Οι αμιγώς χριστιανικές κοινότητες όπως το Αλάκησλε στη Σελεύκεια δεν επηρεάζονται από τις αλλαγές γύρω τους. Αυτό ισχύει περισσότερο εκεί όπως στο Ανεμούριο που οι χριστιανοί συμβιώνουν αρμονικά, με μουσουλμάνους. Τα πράγματα αλλάζουν στο γύρισμα του 19ου αιώνα. Η ανάπτυξη της ιδρυμένης το 1841 Μερσίνας οδηγεί την ελληνική κυβέρνηση να ιδρύσει εκεί το 1904 υποπροξενείο. Αποσκοπούσε στην επιρροή στους ελληνορθόδοξους. Η παρουσία του υποπρόξενου δίνει εντονότερο εθνικό χρώμα στις τοπικές διαμάχες ιδιαίτερα τις θρησκευτικές. Σε πολλά ζητήματα εφεξής, κυρίως θρησκευτικά και εκπαιδευτικά, οι τοπικές κοινότητες ακούν, ακολουθούν τη φωνή του εθνικού κέντρου. Λίγα χρόνια νωρίτερα ξέσπασαν διαμάχες ανάμεσα στους ελληνόφωνους και αραβόφωνους χριστιανούς για την εθνότητα του πατριάρχη Αντιοχείας και του Μητροπολίτη Αδάνων. Το 1897 για πρώτη φορά ο Πατριάρχης είναι Αραβόφων --- εξέλιξη που ξεσηκώνει του ελληνόφωνους. Η διαμάχη θα παραμένει μέχρι τη Μικρασιατική τραγωδία και θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα τόσο στην ορθόδοξη κοινότητα όσο και στις ελληνόφωνες κοινότητες της περιοχής. Κάποιες θα επιδιώξουν την υπαγωγή τους στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης (Εξερτζόγλου). Οι εντάσεις θα ανέβουν στους κόλπους των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων για το ζήτημα της εκπαίδευσης. Οι οθωμανικές αρχές δεν ασχολήθηκαν μέχρι το 1922 με την εκπαίδευση. Ο αριθμός των μαθητών ήταν περιορισμένος και αφορούσε κυρίως τα αγόρια των πόλεων. Σημαντική είναι η παρουσία των καθολικών και προτεσταντών ιεραποστόλων αλλά και της από Ρώσους Παλαιστινιακής Εταιρείας. Η παρουσία των ομάδων αυτών σε συνδυασμό με τη διαμάχη για το πατριαρχείο της Αντιόχειας προκαλούν αντιδράσεις από τις τοπικές ελληνορθόδοξες κοινότητες. Τέλη του 19ου αιώνα η δημογεροντία στα Άδανα ιδρύει δημοτικά για αγόρια και κορίτσια. Στην ίδια πόλη ιδρύεται το 1901 «Φιλόμουσος Αδελφότης» με στόχο να συγκεντρώσει χρήματα ώστε να «δύνανται να συντηρούνται και να προάγονται τα σχολεία της ορθοδόξου ελληνικής κοινότητας (Μαμμώνη – Ιστικοπούλου 70). Την ίδια περίοδο με τη συνδρομή του πλούσιου εμπόρου Μαυρομμάτη η κοινότητα της Μερσίνας λειτούργησε αρρεναγωγείο και παρθεναγωγείο (Γεωργιάδης, Μαμμών 71). Στο ίδιο πνεύμα θα σταλούν και λίγοι Έλληνες δάσκαλοι κυρίως από το Σύλλογο Μικρασιατικών «Ανατολή». Η χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι περιορισμένη μέχρι το 1922. Ο δάσκαλος Δ. Γαλλέτης που διορίστηκε στο σχολείο των Αδάνων σημείωνε το 1902. «Το δε χείριστον πάντων [είναι ότι] η δική μας σχολή είναι 95% τουρκόφωνος. Διδάσκαλον δ’ έχει ένα παιδάριον εκ Χίου αμέθοδον, κι ένα διευθυντή εκ Καισαρείας τουρκόφωνον και αμέθοδον (…)». (Εξερτζόγλου, 229). Από προφορική μαρτυρία του Παντελή Βαμβακά, από το Ανεμούριο, γεννημένου το 1902, που μιλούσε λίγα ελληνικά, στα χωριά ελάχιστοι μάθαιναν ελληνικά. Μάθαιναν κάποια αγόρια για να διαβάζουν ή ψάλλουν εκκλησιαστικά κείμενα.

Η γαλλική παρουσία στην Κιλικία και η συνθηκολόγηση με τον Μουσταφά Κεμάλ

Η Κιλικία ιστορικά αποτέλεσε επίκεντρο πολλών αυτοκρατοριών. Από τον 11ο αιώνα μέχρι τον 14ο υπήρξε το καταφύγιο των Αρμενίων που εκδιώχθηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους. Τους τρεις αυτούς αιώνες ήταν ο πυρήνας του Κιλικιανού Βασιλείου της Αρμενίας ή της Νέας Αρμενίας το οποίο συνεργαζόταν με τους Σταυροφόρους. Το 1375 καταλήφθηκε από τους Μαμελούκους και το 1516 από τους Οθωμανούς. Το 19ο αιώνα Άγγλοι και Γάλλοι προσπάθησαν να διασφαλίσουν την επιβίωση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας φοβούμενοι την επέκταση της Ρωσικής. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα πράγματα άλλαξαν. Οι Οθωμανοί συντάχτηκαν με τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους. Για το λόγο αυτό οι Άγγλοι υπέγραψαν μυστική συμφωνία με τους Ρώσους μοιράζοντας εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Γάλλοι αρχικά ήταν αντίθετοι στον διαμελισμό καθώς είχαν επενδύσει μεγάλα κεφάλαια στην περιοχή. Το Μάιο του 1916 Γάλλοι και Άγγλοι υπογράφουν τη γνωστή συμφωνία Sykes-Picot με την οποία μοιράζουν εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η συνθήκη μεταξύ άλλων προέβλεπε την παραχώρηση της Συρίας και της Κιλικίας στους Γάλλους. Με τη συμφωνία Γάλλων και Αρμενίων τον Οκτώβριο του 1916, οι Γάλλοι ανελάμβαναν την υποστήριξη του αρμενικού εθνικιστικού κινήματος το οποίο πολεμούσε μαζί της. Οι συμφωνίες αυτές δημοσιοποιήθηκαν το 1917 από τους Μπολσεβίκους αλλά δεν τις ματαίωσαν. Το 1918 υπογράφηκε στο Μούδρο της Λήμνου ανακωχή των Άγγλων με τους Οθωμανούς με την οποία τερματίζονταν η εμπόλεμη κατάσταση. Η συνθήκη επικύρωνε τη συμφωνία των Άγγλων με τους Γάλλους αλλά δεν έθιγε το ζήτημα της Κιλικίας. Στις 17 Νοεμβρίου 1917 15.000 Γάλλοι και Αρμένιοι Στρατιώτες αποβιβάστηκαν στη Μερσίνα και λίγο μετά κατέλαβαν την Κιλικία. Η παρουσία των Αρμενίων, το ενδεχόμενο δημιουργίας δικού τους κράτους στην περιοχή και η κακή συμπεριφορά ορισμένων Αρμενίων στρατιωτών ξεσήκωσαν μεγάλες αντιδράσεις από τους μουσουλμάνους και τοπικές πολεμικές φυλές. Το ίδιο διάστημα εξεγέρθηκαν οι Σύροι γεγονός που κατέστησε ακόμη δυσκολότερη την αποστολή των Γάλλων. Στη συνθήκη αυτή ο μικρός αριθμητικά γαλλο-αρμενικός στρατός εκδιώχτηκε από διάφορες πόλεις της Κιλικίας και σε ορισμένες περιπτώσεις τμήματά του εξοντώθηκαν από τους γηγενείς μουσουλμάνους. Έτσι, από τις αρχές του 1920 άρχισαν επαφές με τους εθνικιστές του Κεμάλ και το Μάιο υπογράφτηκε μεταξύ τους ανακωχή. Το ίδιο διάστημα άρχισαν επαφές με τους κεμαλικούς, γεγονός που απέκρυψαν από τους Άγγλους. (Bruna, 2008, https://www.cairn.info/revue-bulletin-de-l-institut-pierre-renouvin1-2008-1-page-27.htm). Οι Γάλλοι υπέγραψαν στις 9 Μαρτίου 1921 με τον Κεμάλ τη συνθήκη ειρήνης της Κιλικίας. Στις 20 Οκτωβρίου η Συνθήκη αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Άγκυρας. Δέκα μήνες αργότερα τις πρώτες μέρες του Γενάρη 1922 ο γαλλικός στρατός εγκατέλειψε την Κιλικία και το Σεπτέμβρη του 1922 την Κωνσταντινούπολη.

Από τη Μικρά Ασία στην Ήπειρο

Η Κιλικία, όπως και η όμορη Καππαδοκία, ήταν έξω από τα πεδία συγκρούσεων του ελληνικού και του κεμαλικού στρατού. Ωστόσο, ήταν θέατρο συγκρούσεων των Γάλλο-αρμένιων με τους κεμαλικούς και τους τοπικούς φυλάρχους. Μετά τη συμφωνία των Γάλλων με τον Κεμάλ, τον Οκτώβριο του 1921, με παρότρυνση των πρώτων, αρκετοί χριστιανοί πήγαν στη Σμύρνη και σε άλλες πόλεις. Με την αποχώρηση των Γάλλων, οι κεμαλικοί επιχείρησαν, όπως σε όλες τις περιοχές που έλεγχαν, πριν και μετά την Καταστροφή, να επιστρατεύουν τους νέους 18-40 ετών. Γι αυτό αμέσως μετά την κατάρρευση του Μετώπου οι χριστιανοί της Κιλικίας, Έλληνες και Αρμένιοι, κίνησαν με όλα τα μέσα να φύγουν. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης, που ξεκίνησε στις 7 Νοεμβρίου 1922 και υπογράφτηκε στις 30 Ιανουαρίου 1923, την πρώτη συνθήκη στην ανθρώπινη ιστορία που υπαγόρευσε την «αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών». Οι κάτοικοι της Σελεύκειας και του Ανεμουρίου διέφυγαν με πλωτά μέσα από τα λιμάνια της περιοχής, τη Μερσίνα και άλλα μικρότερα. Αρκετοί πέρασαν στην Κύπρο. Κάποιοι έμειναν, άλλοι δεν έγινα δεκτοί, κατ'εντολήν πιθανότατα των Άγγλων. Όπως και οι περισσότεροι πρόσφυγες έχασαν συγγενείς και φίλους και βρέθηκαν σε άγνωστα μέρη. Εκτός από την Κύπρο, κάτοικοι της Σελεύκειας εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη. Άλλοι στη Δράμα, στον Καλό Αγρό. Κάποιοι στην Αθήνα. Τέλος, κάποιοι μέσω Πειραιά έφτασαν στην Κέρκυρα. Κάποιοι από αυτούς έμειναν στο Κάστρο της πόλης. Ορισμένοι βρήκαν το θάνατο από τους βομβαρδισμούς της πόλης από τον Μουσολίνι τον Αύγουστο του 1921. Οι προερχόμενοι από το Ανεμουρίο έφθασαν μέσω Πειραιά στην Κεφαλλονιά. Η γιαγιά η Αναστασία, 31 τότε χρονών, ανακαλούσε την πολύμηνη εκεί παραμονή τους και θυμόταν για χρόνια τους ντόπιους να διαλαλούν το «νερό από τον Πόρο». Από εκεί, πιθανόν λόγω του πλήθους, τους μετέφεραν στα Γιάννενα, στο Κάστρο της Πόλης όπου αρκετοί ασθένησαν σοβαρά και ορισμένοι απεβίωσαν. Από εκεί μεταφέρθηκαν μετά από κάποιους μήνες στα περίχωρα της Ηγουμενίτσας.

Από την κοινότητα Ηγουμενίτσας στην κοινότητα Νέας Σελεύκειας

Σύμφωνα με την απογραφή του 1928 οι πρόσφυγες του 1922 (πριν και μετά) εκτιμώνται σε 1.221.819 σε συνολικό πληθυσμό 6.204.248 κατοίκων. Πιθανόν ο αριθμός των προσφύγων να ήταν υψηλότερος αν αναλογιστούμε ότι πολλοί απεβίωσαν από τις κακουχίες και τις αρρώστιες. Στην Ήπειρο έφτασαν.αρκετοί, ιδιαίτερα μέσω Κέρκυρας και Πρέβεζας. Στους νομούς Ιωαννίνων και Πρεβέζης που υπάγονταν το διάστημα εκείνο ο σημερινός νομός Θεσπρωτίας απογράφηκαν 11.982 πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες και παιδιά, 5.819 στα Γιάννενα και 6.163 στην Πρέβεζα. Όπως φαίνεται στους παρακάτω πίνακες μεγάλος ήταν ο αριθμός των προσφύγων στις επαρχίες Φιλιατών, Παραμυθιάς και Μαργαριτίου, κοντά στις 5.000. Από μαρτυρίες, πολλά χωριά ιδιαίτερα παραθαλάσσια όπως η Πλαταριά και η Πάργα αλλά και χωριά γύρω από το Μαργαρίτι "φιλοξένησαν" για κάποιο διάστημα πρόσφυγες. Πολλοί από αυτούς έφυγαν σύντομα. Η υγρασία και η εξαίρεση των Τσάμηδων από τη Συνθήκη της Λωζάννης οδήγησαν τις ελληνικές αρχές να τους μεταφέρουν σε άλλα μέρη.

Οι πρώτες απόπειρες εγκατάστασης προσφύγων στη σημερινή Νέα Σελεύκεια εντοπίζονται το 1923. Πρόκειται για Καππαδόκες που μετά από λίγο μετεγκαθίστανται στη σημερινή Ασφάκα έξω από τα Γιάννενα. Στα 1924 ιδρύεται ο πρώτος οικισμός από πρόσφυγες από το Ανεμούριο ο οποίος ονομάζεται -άγνωστο γιατί- Δημοκρατία. Το ίδιο διάστημα φτάνουν και οι πρώτοι πρόσφυγες από την περιοχή της Σελεύκειας, κυρίως το Αλάκλησε. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αντλεί ο Σ. Μουρατίδης από τα ΓΑΚ Κέρκυρας, στις 2 Οκτωβρίου 1923 στέλνονται 72 πρόσφυγες από την Κέρκυρα στην Ηγουμενίτσα και άλλοι 150 στις 31 Ιανουαρίου 1924. Από μαρτυρίες του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών η εγκατάσταση προσφύγων στην περιοχή θα συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια, μέχρι τουλάχιστον το 1929. Κάποιοι θα έρθουν για να ανταμώσουν με τους δικούς τους. Κάποιοι θα έρθουν αργότερα από άλλους τόπους ακόμη και από την Κιλικία. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αθανάσιου Μαρκιανίδη, το 1962: «Στα 1923 τον Ιανουάριο Φεβρουάριο σήκωσαν και τα γυναικόπαιδα. Τα κατέβασαν στη Κιλινδρία (Κιλίντερε) κι από εκεί τα πήγαν στην Κύπρο. Έμειναν στη Λάρνακα, τους πήρε ένα ελληνικό καράβι, «Εύξεινος Πόντος», και τους πήγε στη Μερσίνα. Τρεις μέρες μετά, το καράβι φόρτωσε έξι χιλιάδες πρόσφυγες και ήρθε στον Πειραιά. Στον Πειραιά δεν άφησαν να κατέβουν και τους πήγαν στην Κέρκυρα. Εκεί πήγαμε κι εμείς οι άντρες και συναντήσαμε τις οικογένειές μας. Εγκατασταθήκαμε για ένα χρόνο στα χωριά της Κέρκυρας. Εμείς οι Αλακλησελήδες μείναμε στο χωριό Σιναράδες. Έπειτα από ένα χρόνο ήρθαμε στην Ηγουμενίτσα. Μείναμε άλλον ένα χρόνο σε τσαντήρια και μετά εγκατασταθήκαμε στη Νέα Σελεύκεια. Τότε δεν υπήρχε χωριό. Χειμαδιό ήταν το μέρος. Έρημη τοποθεσία που τη λέγανε οι ντόπιοι Ντούσκο. Μαζί μας ήρθαν κι άλλοι". Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γεωργίου Ανέσογλου, από τον Ανεμούριο, κατοίκου του Καλού Αγρού Δράμας: "Στα 1922 φύγαμε απ’ το Αναμούρ. Ένα μήνα προθεσμία μας έδωσαν. Ύστερα ήρθαν απ’ τη Σελεύκεια στη Λάρνακα κι άλλοι χριστιανοί. Ένα μοτόρι ήταν με πανιά. Πήγαμε στη Σάμο. Δεκέμβριος ήταν. Μείναμε έντεκα μήνες και μετά ήρθαμε στην Καβάλα, Δράμα, κι από τη Δράμα εδώ, στην Οσμανίτσα Καλός Αγρός Δράμας. Κι απ’ το Αναμούρ κι απ’ τη Σελεύκεια εκεί έμειναν, στην Κύπρο οι πλούσιοι. Μερικοί στα 1929 ήρθαν εδώ και στη Νέα Σελεύκεια". Το 1925 ψηφίζεται νόμος σύμφωνα με τον οποίοι οι προσφυγικοί οικισμοί άνω των 300 κατοίκων μπορούν να γίνουν αυτόνομες κοινότητες. Με βάση το νόμο αυτό ο νέος οικισμός των προσφύγων από τη Σελεύκεια, επωνομαζόμενος ήδη Νέα Σελεύκεια, αποσπάται στις 12 Μαρτίου 1928 από την κοινότητα Ηγουμενίτσας και αναγνωρίζεται ως αυτοτελής κοινότητα με το όνομα Νέα Σελεύκεια. Με νέα απόφαση στις 22 Νοεμβρίου 1928 ο συνοικισμός Δημοκρατία αποσπάται και αυτός από την κοινότητα Ηγουμενίτσας και εντάσσεται στην κοινότητα Νέας Σελεύκειας.

Αθλητισμός

Στη Νέα Σελεύκεια εδρεύει και το αθλητικό σωματείο «Αθλητική Ένωση Νέας Σελεύκειας» που ιδρύθηκε το 1982 με χρώματα το κίτρινο και το μαύρο και έμβλημα το δικέφαλο αετό. Δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου και εδρεύει στο γήπεδο Νέας Σελεύκειας «Κώστας Αντώνογλου», χωρητικότητας 400 καθήμενων θεατών. Εκπροσωπεί την περιοχή στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας, ενώ έχει παρουσία και στο περιφερειακό πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής κατηγορίας. Κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Θεσπρωτίας 2021-2022 και θα συμμετέχει στα μπαράζ ανόδου για την Γ' Εθνική. Επίσης κατέκτησε και το Κύπελλο Θεσπρωτίας 2021-2022 νικώντας στον τελικό τον Α.Ο. Πλαταριάς με 1-0

Εξέλιξη πληθυσμού

Το παρακάτω γράφημα παρουσιάζει την εξέλιξη του πληθυσμού της Νέας Σελεύκειας από την ίδρυσή της μέχρι την τελευταία εθνική απογραφή, το 2021. Ο πληθυσμός της Νέας Σελεύκειας (1928-2021)

Παραπομπές