Η Γλυκή είναι ελληνικό ιστορικό χωριό του δήμου Σουλίου της περιφέρειας Ηπείρου (Σχέδιο Καλλικράτης). Παλαιότερα ανήκε στην άλλοτε επαρχία Μαργαριτίου του νομού Θεσπρωτίας. Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας αποτελούσε έδρα κοινότητας του δήμου Αχέροντα. Από 1 Ιανουαρίου 2011 αποτελεί ιδία έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας Αχέροντα, του Δήμου Σουλίου. Βρίσκεται στο ΝΑ. τμήμα της άλλοτε επαρχίας Μαργαριτίου στο δρόμο Παραμυθιάς - Πρέβεζας και σε υψόμετρο 80 μ. Ανατολικά του χωριού υψώνονται τα Όρη Παραμυθιάς, ενώ δυτικά ρέει ο ποταμός Αχέροντας. Πρόκειται για ένα πεδινό χωριό, ο πληθυσμός του οποίου, ασχολούμενος κυρίως με την μικροκτηνοτροφία και περισσότερο με τη γεωργία και ειδικότερα με τη ριζοκαλλιέργεια, το 1928 αριθμούσε 238 κατοίκους, έχοντας δημοτικό σχολείο και ταχυδρομικό γραφείο. Το 1971 είχε 481 κατοίκους, το 1981 ήταν 469, ενώ το 2001 αριθμούσε 434 κατοίκους. Εκκλησιαστικά υπάγεται στη Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας. Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη. Το χωριό Γλυκή υπάγονταν αρχικά στην άλλοτε επαρχία Φαναρίου του νομού Πρεβέζης.

Ιστορία

Αρχαιότητα

Στο σημερινό χωριό έχουν διασωθεί λείψανα αξιόλογου οικισμού που παρουσιάζει συνεχή ζωή από την ελληνιστική ως τη βυζαντινή εποχή. Από τα σωζόμενα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής εικάζεται ότι θα πρέπει εδώ να τοποθετηθεί η αρχαία Εύροια, έδρα επισκόπου, που μνημονεύεται σε βυζαντινές πηγές του 4ου μ.Χ. αιώνα. Άλλοι πάλι ερευνητές ταυτίζουν τα ερείπια με το αρχαίο Ομφάλιο ή την Κίχυρο. Η νεότερη πάντως ονομασία του χωριού πρέπει να σχετίζεται με τον κοντινό «Γλυκύ λιμένα» (Στραβ. VII, 7, 5 : «... και Ελάτρια και Βατίαι εν μεσογαία. Καθήκει δ' αυτών η χώρα μέχρι του κόλπου. Μετά δε Γλυκύν λιμένα εφεξής εισι δύο άλλοι λιμένες, ο μεν εγγυτέρω και ελάττων Κόμαρος...». Ο οικισμός όφειλε τη μεγάλη διάρκεια της ζωής του στην πολύ στρατηγική του θέση, καθώς έλεγχε την εδώ διάβαση του Αχέροντα ποταμού, από την οποία περνούσε το ανατολικό σκέλος του διεθνούς ρωμαϊκού δρόμου Απολλωνίας-Βουθρωτού-Νικόπολης. Επίσης, λόγω της θέσης του, οι κάτοικοι του οικισμού εκμεταλλεύονταν, για γεωργικές καλλιέργειες, ένα μέρος της εύφορης κοιλάδας του Κωκυτού ποταμού, ενώ τα πλούσια βοσκοτόπια στα παρακείμενα υψώματα ευνοούσαν την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας.

Βυζαντινοί και νεότεροι χρόνοι

Στους βυζαντινούς χρόνους αποτελούσε ιδιαίτερη επισκοπή, η οποία στη συνέχεια ενώθηκε με την επισκοπή Βουθρωτού και αποτέλεσε την "Επισκοπή Βουθρωτού και Γλυκέος". Μετά δε τη καταστροφή του Βουθρωτού, κατά τον 15ο αιώνα, μεταφέρθηκε η έδρα της επισκοπής στη Παραμυθιά, όπου και μετονομάστηκε σε Επισκοπή Παραμυθίας με αρχική υπαγωγή στη Μητρόπολη Ιωαννίνων. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 στο χωριό αυτό συνομολογήθηκε η Συνθήκη της Γλυκής μεταξύ των Σουλιωτών και των Τουρκαλβανών Μπέηδων το 1821.

Παραπομπές

Πηγές

«Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica» τομ.18ος, σελ.319. «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» τομ.Η΄, σελ.568.