Οι πέτρες στα νεφρά είναι στέρεες μάζες που σχηματίζονται στα νεφρά από άλατα των ούρων. Συνήθως αποβάλλονται από το ουροποιητικό σύστημα μέσω της ούρησης, και εάν η πέτρα είναι μικρή μπορεί να μην παρουσιαστούν συμπτώματα. Σε περίπτωση που η πέτρα γίνει αρκετά μεγάλη (συνήθως τουλάχιστον 3 mm) μπορεί να προκαλέσει απόφραξη του ουρητήρα. Κάτι τέτοιο προκαλεί πόνο συνήθως στα πλευρά ή στο κάτω μέρος της πλάτης. Ο πόνος συχνά αντανακλά στη βουβωνική περιοχή και στους όρχεις. Αυτός ο πόνος ονομάζεται κολικός του νεφρού και συνήθως εμφανίζεται σε κύματα διάρκειας 20 έως 60 λεπτών. Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν: ναυτία, εμετό, πυρετό, αίμα στα ούρα και επώδυνη διούρηση. Απόφραξη του ουρητήρα μπορεί να μειώσει τη νεφρική λειτουργία και να προκαλέσει υδρονέφρωση. Τις περισσότερες φορές η δημιουργία πετρών στους νεφρούς οφείλεται σε συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Παράγοντες κινδύνου αποτελούν η παχυσαρκία, κάποια τρόφιμα, φάρμακα καθώς και η μειωμένη πρόσληψη υγρών. Η διάγνωση συνήθως βασίζεται στα συμπτώματα, σε τεστ ούρησης και κάποιες διαγνωστικές απεικονιστικές μεθόδους. Οι εξετάσεις αίματος μπορεί επίσης να χρησιμεύσουν. Οι πέτρες του ουροποιητικού μπορούν να ταξινομηθούν ανάλογα με την τοποθεσία τους στο νεφρό (νεφρολιθίαση) στον ουρητήρα (ουρητηρολιθίαση) ή στην ουροδόχο κύστη (κυστολιθίαση). Η ταξινόμηση μπορεί ακόμη να γίνει με βάση τη χημική τους σύσταση (με ασβέστιο, εναμμώνιο φωσφορικού μαγνησίου, ουρικό οξύ, ή άλλες ενώσεις). Σε άτομα που είχαν παρουσιάσει λίθο στο παρελθόν, προς αποφυγήν σχηματισμού νέων λίθων, συνιστάται λήψη αρκετών υγρών ώστε να παράγονται πάνω από δύο λίτρα ούρα ημερησίως. Εάν αυτό δεν είναι αρκετό, μπορεί να χρειαστεί η λήψη θειαζιδικών διουρητικών, κιτρικού άλατος ή αλλοπουρινόλης. Προτείνεται η αποφυγή κατανάλωσης αναψυκτικών που περιέχουν φωσφορικό οξύ (όπως οι κόλες). Εάν μια πέτρα δεν παρουσιάζει συμπτώματα, δεν χρειάζεται θεραπεία. Εάν αντιθέτως παρουσιάζονται συμπτώματα, τότε το πρώτο μέτρο είναι συνήθως η χρήση αναλγητικών φαρμάκων όπως μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη ή οπιοειδή. Πιο σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να χρειαστούν κάποια επιπλέον διαδικασία όπως τον θρυμματισμό του λίθου σε μικρότερα θραύσματα με τη χρήση εξωσωματικής λιθοτριψίας ESWL. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να χρειάζονται κυστεοσοπικές διαδικασίες. Στις ΗΠΑ περίπου 9% του πληθυσμού είχε κάποια στιγμή πέτρα στο νεφρό. Η συχνότητα εμφάνισης είναι λίγο μεγαλύτερη στους άντρες. Το 2013 πέτρες στο νεφρό ήταν αιτία θανάτου περίπου 15.000 ανθρώπων παγκοσμίως.

Κλινικά σημεία και συμπτώματα

Το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα μιας πέτρας που αποφράσσει τον ουρητήρα είναι ο ανυπόφορος, διακοπτόμενος πόνος στα πλευρά που αντανακλά στη βουβωνική χώρα ή στην έσω επιφάνεια του μηρού. Ο πόνος αυτός, γνωστός ως κολικός του νεφρού, συχνά περιγράφεται ως ένας από τους πιο δυνατούς πόνους. Ο κολικός του νεφρού που προκαλείται από λίθους συχνά συνοδεύεται από έπειξη για ούρηση, ανησυχία, αιματουρία, εφίδρωση, ναυτία και εμετούς. Συχνά έρχεται σε κύματα διάρκειας 20 έως 60 λεπτών, και προκαλείται από τις περισταλτικές συστολές του ουρητήρα στην προσπάθειά του να αποβάλλει την πέτρα. Η εμβρυολογική συσχέτιση μεταξύ της ουροποιητικής οδού, του γενετικού συστήματος και του γαστρεντερικού σωλήνα εξηγεί την αντανάκλαση του πόνου στις γονάδες, καθώς και τη ναυτία και τους εμέτους που επίσης παρουσιάζονται συχνά σε ουρολιθίαση. Μετανεφρική αζωθαιμία και υδρονέφρωση μπορεί να παρατηρηθούν μετά από απόφραξη της ροής των ούρων από τον έναν ή και τους δύο ουρητήρες. Πόνος στο κατώτερο αριστερό τεταρτημόριο μπορεί μερικές φορές να δώσει λανθασμένα την εντύπωση εκκολπωματίτιδας επειδή το σιγμοειδές κόλον επικαλύπτει τον ουρητήρα και η ακριβής τοποθεσία του πόνου μπορεί να είναι δύσκολο να εντοπιστεί επειδή οι δύο αυτές δομές είναι κοντά.

Παράγοντες κινδύνου

Η αφυδάτωση λόγω μειωμένης πρόσληψης υγρών είναι σημαντικός παράγοντας στη δημιουργία λίθων. Αυξημένη πρόσληψη ζωικών πρωτεϊνών, νατρίου, επεξεργασμένων σακχάρων, φρουκτόζης και υψηλής περιεκτικότητας σε φρουκτόζη σιροπιού καλαμποκιού, οξαλικού, χυμού γκρέιπφρουτ και χυμού μήλου μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο δημιουργίας πέτρας στα νεφρά. Οι πέτρες στα νεφρά μπορεί να οφείλονται σε μια υποκείμενη μεταβολική πάθηση όπως άπω νεφρική σωληναριακή οξέωση, ασθένεια του Dent, υπερπαραθυρεοειδισμό, υπεροξαλουρία, ή σπογγώδη νεφρό. Οι πέτρες στα νεφρά εμφανίζονται συχνότερα σε άτομα με νόσο του Crohn• η νόσος του Crohn σχετίζεται με υπεροξαλουρία και δυσαπορρόφηση του μαγνήσιου. Άτομα με επαναλαμβανόμενα επεισόδια λίθων στα νεφρά μπορεί να ελέγχονται. Αυτό συνήθως γίνεται με συλλογή ούρων 24ώρου. Τα ούρα αναλύονται για στοιχεία που προδιαθέτουν τη δημιουργία λίθων

Ασβέστιο

Το ασβέστιο είναι συστατικό του πιο κοινού τύπου πέτρας στα νεφρά, που αποτελείται από οξαλικό ασβέστιο. Κάποιες μελέτες υποστηρίζουν πως άνθρωποι που παίρνουν ασβέστιο ως συμπλήρωμα διατροφής έχουν υψηλότερο κίνδυνο να εμφανίσουν πέτρες στα νεφρά. Στις ΗΠΑ, τα ευρήματα αυτών των μελετών χρησιμοποιήθηκαν ως τη βάση για τον καθορισμό της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης ασβεστίου στους ενήλικες. Στις αρχές του 1990, μία μελέτη που έγινε για την Πρωτοβουλία Γυναίκα και Υγεία (Women's Health Initiative) στις ΗΠΑ βρήκε πως μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που κατανάλωναν 1000 mg συμπληρώματος ασβεστίου και 400 [IU] βιταμίνης D την ημέρα για επτά έτη είχαν 17% υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης λίθων στα νεφρά σε σύγκριση με γυναίκες που έπαιρναν [εικονικό φάρμακο] (placebo). Η Μελέτη Υγείας των Νοσοκόμων (Nurses' Health Study) επίσης έδειξε συσχέτιση μεταξύ πρόσληψης συμπληρώματος ασβεστίου και δημιουργίας πέτρας στα νεφρά. Σε αντίθεση με την πρόσληψη ασβεστίου από συμπληρώματα διατροφής, η αυξημένη διαιτητική πρόσληψη ασβεστίου δεν φαίνεται να προκαλεί πέτρες στα νεφρά και ίσως μάλιστα να έχει και προστατευτικό ρόλο ενάντια στο σχηματισμό τους. Αυτό ίσως σχετίζεται με το ρόλο του ασβεστίου στη δέσμευση οξαλικού των τροφών στο γαστρεντερικό σωλήνα. Καθώς η πρόσληψη ασβεστίου μειώνεται, αυξάνεται η ποσότητα οξαλικού που μπορεί να απορροφηθεί και να καταλήξει στο αίμα. Το οξαλικό στη συνέχεια απεκκρίνεται σε μεγαλύτερες ποσότητες στα ούρα από τα νεφρά. Στα ούρα το οξαλικό ευνοεί σημαντικά την καθίζηση του οξαλικού ασβεστίου — περίπου 15 φορές περισσότερο από ότι το ασβέστιο. Μία μελέτη του 2004 βρήκε ότι δίαιτες πτωχές σε ασβέστιο σχετίζονται με αυξημένο συνολικά κίνδυνο ανάπτυξης πέτρας στα νεφρά. Για τους περισσότερους, άλλοι παράγοντες κινδύνου για πέτρες στα νεφρά, όπως αυξημένη διαιτητική πρόσληψη οξαλικού ή μειωμένη πρόσληψη υγρών, παίζουν πιο σημαντικό ρόλο απ' ότι η πρόσληψη ασβεστίου.

Άλλοι ηλεκτρολύτες

Το ασβέστιο δεν είναι ο μόνος ηλεκτρολύτης που επηρεάζει τη δημιουργία λίθων στα νεφρά. Για παράδειγμα, η αυξημένη πρόσληψη νατρίου από τις τροφές προκαλεί αύξηση απέκκρισης ασβεστίου στα ούρα και αύξηση του κινδύνου δημιουργίας λίθων στα νεφρά. Το φθοριωμένο νερό της βρύσης μπορεί με παρόμοιο μηχανισμό να αυξάνει τον κίνδυνο δημιουργίας λίθων στα νεφρά, αν και χρειάζονται επιπλέον επιδημιολογικές μελέτες για να εξακριβωθεί εάν το φθόριο στο πόσιμο νερό σχετίζεται με αυξημένη εμφάνιση λίθων στα νεφρά. Αυξημένη πρόσληψη καλίου από τις τροφές φαίνεται να μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης λίθων επειδή το κάλιο διεγείρει την έκκριση κιτρικού άλατος στα ούρα, ουσία που αναστέλλει τη δημιουργία κρυστάλλων ασβεστίου. Οι πέτρες στα νεφρά είναι πιο πιθανό να δημιουργηθούν, και να αυξηθούν σε μέγεθος, σε άτομα με μειωμένη πρόσληψη μαγνήσιου από τις τροφές. Το μαγνήσιο δρα ανασταλτικά στη δημιουργία λίθων.

Ζωϊκές πρωτεΐνες

Οι διατροφές των δυτικών χωρών τυπικά περιλαμβάνουν μεγάλη ποσότητα ζωικών πρωτεϊνών. Η κατανάλωση ζωικών πρωτεϊνών οδηγεί στη δημιουργία ενός όξινου φορτίου που αυξάνει την απέκκριση ασβεστίου και ουρικού οξέος στα ούρα, και μειώνει την απέκκριση κιτρικού άλατος. Η απέκκριση στα ούρα θειούχων αμινοξέων (π.χ. κυστεΐνη και μεθειονίνη), ουρικού οξέος, και άλλων όξινων μεταβολιτών των ζωικών πρωτεϊνών καθιστούν τα ούρα πιο όξινα, γεγονός που διεγείρει τη δημιουργία νεφρικών λίθων. Επίσης, άτομα που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες ζωικών πρωτεϊνών συχνά έχουν μειωμένη ουρική έκκριση κιτρικού άλατος, ενώ οι φυτοφάγοι τείνουν να έχουν υψηλότερα επίπεδα ουρικής έκκρισης κιτρικού άλατος. Τα χαμηλά επίπεδα κιτρικού άλατος στα ούρα συμβάλλουν επίσης στη δημιουργία λίθων.

Βιταμίνες

Δεν υπάρχουν εξακριβωμένα στοιχεία που να συνδέουν τη λήψη συμπληρωμάτων βιταμίνης C με αυξημένο κίνδυνο νεφρικών λίθων. Η αυξημένη διαιτητική πρόσληψη βιταμίνης ίσως αυξάνει τον κίνδυνο δημιουργίας λίθων οξαλικού ασβεστίου, αλλά στην πράξη αυτό σπάνια συναντάται. Η πρόσληψη βιταμίνης D και η δημιουργία νεφρικών λίθων είναι και αυτή αδρά συσχετιζόμενη. Υπερβολική πρόσληψη βιταμίνης D από συμπληρώματα διατροφής μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο δημιουργίας νεφρικών λίθων· η διόρθωση της ανεπάρκειας όχι.

Άλλα

Δεν υπάρχουν εξακριβωμένα στοιχεία που να δείχνουν σχέση αιτίου- αποτελέσματος μεταξύ κατανάλωσης αλκοολούχων ποτών και δημιουργίας νεφρικών λίθων. Ωστόσο, κάποιοι θεωρούν πως κάποιες συνήθειες συσχετιζόμενες με συχνή και βαριά κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση, που με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε σχηματισμό νεφρικών λίθων. Η Αμερικανική Ουρολογική Εταιρεία (American Urological Association) έχει προβλέψει πως το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη θα οδηγήσει σε αύξηση των περιπτώσεων νεφρικής λιθίασης στις ΗΠΑ επεκτείνοντας τη "ζώνη νεφρικής λιθίασης" (kidney stone belt) της νότιας ΗΠΑ. Άτομα με λεμφοϋπερπλαστικές/μυελοϋπερπλαστικές διαταραχές που αντιμετωπίστηκαν με χημειοθεραπεία ανέπτυξαν συμπτωματικές πέτρες των νεφρών σε 1,8% των περιπτώσεων σε μία μελέτη.

Παθοφυσιολογία

Υπερκορεσμός των ούρων

Όταν τα ούρα γίνονται υπερκορεσμένα (όταν τα ούρα διαλύτη περιέχουν περισσότερες διαλυμένες ουσίες από ό, τι μπορεί να χωρέσει σε λύση), με ένα ή περισσότερα ασβεστογενετικές (σχηματισμού κρυστάλλου) ουσίες, ένα σπόρος κρυστάλλου μπορεί να σχηματιστεί μέσα από τη διαδικασία των πυρήνων. η ετερογενής πυρήνωση (όπου υπάρχει μια σταθερή παρόν επιφάνεια στην οποία ένας κρύσταλλος μπορεί να αναπτυχθεί ) προχωράει ταχύτερα από ομογενή πυρήνωση (όπου ένας κρύσταλλος πρέπει να αναπτυχθεί σε υγρό χωρίς τέτοια επιφάνεια), επειδή απαιτεί λιγότερη ενέργεια. Εμμένοντας στα κύτταρα στην επιφάνεια των νεφρικών θηλών, ένας κρύσταλλος σπόρος μπορεί να αναπτυχθεί και να συγκεντρωθεί μέσα σε μια οργανωμένη μάζα. Ανάλογα με τη χημική σύνθεση του κρυστάλλου, η διαδικασία σχηματισμού πέτρας μπορεί να προχωρήσει πιο γρήγορα όταν το pH των ούρων είναι ασυνήθιστα υψηλό ή χαμηλό. Ο Υπερκορεσμός των ούρων σε σχέση με μια ασβεστογεννητική ένωση είναι εξαρτώμενο από το ρΗ. Ο σχηματισμός των λίθων ουρικού οξέος απαιτεί ένα συνδυασμό υπερουρικοζουρίας (υψηλή ποσότητα ούρα σε επίπεδα ουρικού οξέος) και με χαμηλό pH των ούρων η υπερουρικοζουρία από μόνη της δεν συνδέεται με το σχηματισμό της πέτρας του ουρικού οξέος, αν το pH των ούρων είναι αλκαλικό. Ο υπερκορεσμός των ούρων αποτελεί αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη της κάθε ουροποιητικής λοίμωξης.Ο υπερκορεσμός είναι πιθανό να είναι η υποκείμενη αιτία του ουρικού οξέος και για τις πέτρες κυστίνης, άλλες πέτρες με βάση το ασβέστιο (ειδικά πέτρες οξαλικού ασβεστίου) μπορεί να έχουν μια πιο σύνθετη αιτιολογία.

Οι αναστολείς του σχηματισμού πέτρας

Φυσιολογικά ούρα περιέχουν χηλικούς παράγοντες, όπως το κιτρικό, τα οποία αναστέλλουν την πυρήνωση, την ανάπτυξη και την συσσωμάτωση των κρυστάλλων που περιέχουν ασβέστιο. Άλλοι ενδογενείς αναστολείς περιλαμβάνουν calgranulin (μια S-100 πρωτεΐνη δέσμευσης ασβεστίου), Tamm-Horsfall πρωτεΐνη, γλυκοσαμινογλυκάνη, uropontin (μια μορφή της οστεοποντίνης), nephrocalcin (μια όξινη γλυκοπρωτεΐνη), Pro θρομβίνη F1 πεπτιδίου και βικουνίνης (ουρονικού οξέος πλούσια πρωτεΐνη). Οι βιοχημικοί μηχανισμοί δράσης αυτών των ουσιών δεν έχουν ακόμη πλήρως διαλευκανθεί. Ωστόσο, όταν αυτές οι ουσίες πέφτουν κάτω από τις κανονικές αναλογίες τους, πέτρες μπορούν να σχηματιστούν από μια συσσωμάτωση των κρυστάλλων. Επαρκής διαιτητική πρόσληψη του μαγνησίου και κιτρικού αναστέλλει το σχηματισμό οξαλικού ασβεστίου και τις πέτρες φωσφορικού ασβεστίου. Επιπλέον, το μαγνήσιο και το κιτρικό λειτουργούν συνεργιακά για να αναστείλουν τις πέτρες στα νεφρά. Η Αποτελεσματικότητα του μαγνησίου στο να καθυποτάξει τον σχηματισμό πέτρας και την ανάπτυξη είναι δοσοεξαρτώμενη.

Διάγνωση

Διάγνωση των λίθων των νεφρών γίνεται βάσει των πληροφοριών που λαμβάνονται από το ιστορικό, τη φυσική εξέταση, ανάλυση ούρων, και ακτινολογικές μελέτες. Η κλινική διάγνωση γίνεται συνήθως με βάση τη θέση και τη σοβαρότητα του πόνου, η οποία είναι συνήθως με κολικούς στη φύση (έρχεται και φεύγει για το σπαστικό κύματα). Πόνος στην πλάτη εμφανίζεται όταν λίθοι παράγουν ένα εμπόδιο στο νεφρό. Η φυσική εξέταση μπορεί να αποκαλύψει πυρετό και στην πάσχουσα πλευρά.

Μελέτες απεικόνισης

Πέτρες που περιέχουν ασβέστιο είναι σχετικώς ακτινοσκιερες, και μπορούν συχνά να ανιχνευθούν από μια παραδοσιακή ακτινογραφία της κοιλιάς που περιλαμβάνει τα νεφρά, ουρητήρες, και της ουροδόχου κύστης (ταινία ΝΟΚ). Περίπου το 60% του συνόλου των νεφρικών λίθων είναι ακτινοσκιερό. Σε γενικές γραμμές, πέτρες φωσφορικού ασβεστίου έχουν τη μεγαλύτερη πυκνότητα, ακολουθούμενη από το οξαλικό ασβέστιο και το φωσφορικό αμμωνιούχο μαγνήσιο πετρών. Λίθοι κυστίνης είναι μόνο αμυδρά ακτινοπυκνά, ενώ πέτρες ουρικού οξέος είναι συνήθως εντελώς ακτινοδιαυγαστικές. Υπάρχουν, σε μια ελικοειδή αξονική τομογραφία διάφορα Τμήματα που μέσω αυτών γίνεται τρόπος διάγνωσης κατά επιλογή στην ακτινογραφική αξιολόγηση των υπόπτων νεφρολιθίασης. Όλες οι πέτρες είναι ανιχνεύσιμες στην αξονική τομογραφία, εκτός από πολύ σπάνιες πέτρες που αποτελούνται από ορισμένα κατάλοιπα των ναρκωτικών στα ούρα, όπως από ινδιναβίρη. Όταν μια αξονική τομογραφία δεν είναι διαθέσιμη, μια ενδοφλέβια πυελο-gram μπορεί να γίνει για να βοηθήσει και να επιβεβαιώσει τη διάγνωση της νεφρολιθίασης. Αυτό περιλαμβάνει την ενδοφλέβια ένεση ενός παράγοντα αντίθεσης που ακολουθείται από μια ταινία ΝΟΚ. Οι Ουρόλιθοι που είναι παρόν στα νεφρά, ουρητήρες ή στην ουροδόχο κύστη μπορεί να ορίζονται καλύτερα από την χρήση αυτού του παράγοντα αντίθεσης. Πέτρες μπορούν επίσης να ανιχνευθούν με μια ανάδρομη πυελο-gram, όπου ένας παρόμοιος παράγοντας αντίθεσης εγχύεται απευθείας στο απομακρυσμένο στόμιο του ουρητήρα (όπου ο ουρητήρας τερματίζει καθώς εισέρχεται στην κύστη). Υπερηχογράφημα απεικόνισης των νεφρών μπορεί μερικές φορές να είναι χρήσιμο, καθώς δίνει λεπτομέρειες για την παρουσία της υδρονέφρωσης, γεγονός που υποδηλώνει ότι η πέτρα εμποδίζει την εκροή των ούρων. Οι ακτινοδιαφανής πέτρες, οι οποίες δεν εμφανίζονται στο ΝΟΚ, μπορεί να εμφανιστούν σε μελέτες απεικόνισης υπερήχων. Άλλα πλεονεκτήματα των υπερηχογράφημάτων των νεφρών περιλαμβάνουν το χαμηλό κόστος και την απουσία τους από έκθεση σε ακτινοβολία. Υπερηχογράφημα απεικόνισης είναι χρήσιμο για την ανίχνευση για πέτρες σε καταστάσεις όπου οι ακτίνες Χ ή αξονική τομογραφία αποθαρρύνονται, όπως σε παιδιά ή έγκυες γυναίκες. Παρά τα πλεονεκτήματα αυτά, το νεφρικό υπερηχογράφημα το 2009 δεν θεωρήθηκε κατάλληλο για ελικοειδή αξονική τομογραφία κατά την αρχική διαγνωστική αξιολόγηση της νεφρολιθίασης. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι ότι σε σύγκριση με την αξονική τομογραφία, το υπερηχογράφημα νεφρών πιο συχνά αποτυγχάνει να ανιχνεύσει μικρές πέτρες (ιδιαίτερα του ουρητήρα πέτρες), καθώς και άλλες σοβαρές διαταραχές που θα μπορούσε να προκαλεί τα συμπτώματα

Εργαστήριο εξέταση

Εργαστηριακές έρευνες διεξάγονται τυπικά περιλαμβάνουν:

μικροσκοπική εξέταση των ούρων, η οποία μπορεί να δείξει ερυθρά αιμοσφαίρια, βακτήρια, λευκοκυττάρα, ουροποιητικού χυτό και κρυστάλλους καλλιέργεια ούρων για τον εντοπισμό τυχόν μόλυνσης από οργανισμούς που υπάρχουν στο ουροποιητικό σύστημα και ευαισθησίας για τον προσδιορισμό της ευαισθησίας των οργανισμών αυτών σε συγκεκριμένα αντιβιοτικά μετράνε πλήρες αίμα, ψάχνει για ουδετεροφιλίας (αύξηση ουδετερόφιλων κοκκιοκυττάρων μετράνε) που υποδηλώνουν βακτηριακή λοίμωξη, όπως φαίνεται στη ρύθμιση των λίθων στρουβίτη? νεφρικής λειτουργίας δοκιμές για να ψάξουν για ασυνήθιστα υψηλή αρτηριακή επίπεδα ασβεστίου στο αίμα (υπερασβεστιαιμία)? Κάθε 24 ώρες συλλογή ούρων για τη μέτρηση της συνολικής ημερήσιας ουρικής όγκο, μαγνήσιο, νάτριο, ουρικό οξύ, ασβέστιο, κιτρικό, οξαλικό και φωσφορικό? συλλογή των λίθων (με την ούρηση μέσα από ένα StoneScreen νεφρών δοχείο συλλογής πέτρα ή ένα απλό [σουρωτήρι [τσάι]]) είναι χρήσιμη. Χημική ανάλυση των συλλεγομένων λίθων μπορεί να καθορίσει τη σύνθεση τους, η οποία με τη σειρά της μπορεί να βοηθήσει να καθοδηγήσει τη μελλοντική προληπτική και θεραπευτική αντιμετώπιση.

Χημική σύνθεση

Πέτρες που περιέχουν ασβέστιο

Μέχρι στιγμής, ο πιο κοινός τύπος των λίθων των νεφρών περιέχει ασβέστιο σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα, πέτρες που περιέχουν ασβέστιο αντιπροσωπεύουν περίπου το 80% όλων των περιπτώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες κατά κανόνα περιέχουν οξαλικό ασβεστίο είτε μόνα τους είτε σε συνδυασμό με φωσφορικό ασβέστιο με τη μορφή απατίτη ή μπρουσίτη. Παράγοντες που προάγουν την καθίζηση κρυστάλλων οξαλικού στα ούρα, όπως πρωτογενή υπεροξαλουρία, που συνδέονται με την ανάπτυξη των λίθων οξαλικού ασβεστίου και ο σχηματισμός των λίθων φωσφορικού ασβεστίου σχετίζεται με καταστάσεις όπως υπερπαραθυρεοειδισμό και νεφρική σωληναριακή οξέωση. Οξαλουρία αυξάνεται σε ασθενείς με ορισμένες γαστρεντερικές διαταραχές συμπεριλαμβανομένης της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, όπως η νόσος του Crohn ή σε ασθενείς οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε εκτομή του λεπτού εντέρου ή μικρές διαδικασίες παράκαμψης εντέρου. Οξαλουρία είναι επίσης αυξημένη σε ασθενείς που καταναλώνουν αυξημένες ποσότητες οξαλικού (που βρίσκονται στα λαχανικά και ξηρούς καρπούς). Πρωτοβάθμια υπεροξαλουρία είναι ένα σπάνιο αυτοσωματικό υπολειπόμενης κατάσταση που παρουσιάζεται συνήθως στην παιδική ηλικία. Πέτρες οξαλικού ασβεστίου εμφανίζονται ως «φάκελοι» στο μικροσκόπιο. Μπορούν επίσης να σχηματίσουν «αλτήρες».

Πέτρες στρουβίτη

Περίπου 10-15% των λίθων αποτελούνται από στρουβίτη (φωσφορικό αμμώνιο του μαγνησίου, ΝΗ 4 MgPO 4· 6Η 2 Ο ). πέτρες στρουβίτη(επίσης γνωστές ως "πέτρες μόλυνσης», ουρεάση ή πέτρες τριπλού-φωσφορικό), σχηματίζονται πλέον συχνά με την παρουσία λοίμωξης από ουρία διάσπασης βακτήρια. Χρησιμοποιώντας το ένζυμο ουρεάση, αυτοί οι οργανισμοί μεταβολίζουν την ουρία σε αμμωνία και σεδιοξείδιο του άνθρακα. Αυτή η αλκαλικότητα στα ούρα, έχει ως αποτέλεσμα ευνοϊκές συνθήκες για τον σχηματισμό λίθων στρουβίτη. Proteus mirabilis, Proteus vulgaris και Morganella morganii είναι οι πιο κοινοί οργανισμοί που απομονώθηκαν και οι λιγότερο συχνοί οργανισμοί περιλαμβάνουν Ουρεόπλασμα και ορισμένα είδη των Providencia, Klebsiella, Serratia και Enterobacter. Αυτές οι πέτρες μόλυνσης συνήθως παρατηρούνται σε ανθρώπους που έχουν παράγοντες που τους προδιαθέτουν για λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος, όπως εκείνες με κάκωση νωτιαίου μυελού και άλλες μορφές νευρογενής κύστη, εκτροπή του ειλεού αγωγού των ούρων, κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση και αποφρακτική ουροπάθεια. Επίσης συνήθως παρατηρείται σε άτομα με υποκείμενες μεταβολικές διαταραχές, όπως ιδιοπαθής υπερασβεστιουρία, υπερπαραθυρεοειδισμό και ουρική αρθρίτιδα. Μόλυνση στις πέτρες μπορεί να αναπτυχθεί γρήγορα, σχηματίζοντας μεγάλες calyceal Staghorn (Κέρατο - σχήμα). Η Λιθίαση απαιτεί επεμβατική χειρουργική, όπως την διαδερμική νεφρολιθοτομή για οριστική θεραπεία. Πέτρες στρουβίτη (τριπλό φωσφορικό αμμώνιο φωσφορικό / μαγνήσιο) έχουν ένα «καπάκι φέρετρο» μορφολογίας με μικροσκόπιο.

Πέτρες ουρικού οξέος

Περίπου το 5-10% του συνόλου των λίθων σχηματίζονται από ουρικό οξύ. Οι άνθρωποι με ορισμένες μεταβολικές ανωμαλίες, συμπεριλαμβανομένης της παχυσαρκίας, μπορεί να τους προκληθούν πέτρες ουρικού οξέος. Μπορούν επίσης να αποτελούνται με τις συνθήκες που προκαλούν υπερουρικοζουρία (υπερβολική ποσότητα ουρικού οξέος στα ούρα), με ή χωρίς υπερουριχαιμία (υπερβολική ποσότητα ουρικού οξέος στο ορό). Μπορούν επίσης να σχηματιστούν σε συνδυασμό με διαταραχές του μεταβολισμού του οξέος / της βάσης όπου τα ούρα είναι υπερβολικά όξινα (χαμηλό pΗ), με αποτέλεσμα την καταβύθιση κρυστάλλων ουρικού οξέος. Η διάγνωση της νεφρολιθίασης ουρικού οξέος υποστηρίζεται από την παρουσία των ακτινοδιαυγαστικών. Πέτρα στο πρόσωπο της επίμονης οξύτητας των ούρων, σε συνδυασμό με τη διαπίστωση των κρυστάλλων ουρικού οξέος στα φρέσκα δείγματα ούρων. Όπως σημειώνεται πιο πάνω (τμήμα στις πέτρες οξαλικού ασβεστίου), οι ασθενείς με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (νόσος του Crohn, ελκώδης κολίτιδα) τείνουν να έχουν υπεροξαλουρία και τη μορφή οξαλικού σε πέτρες. Αυτοί οι ασθενείς έχουν επίσης την τάση να σχηματίσουν πέτρες ουρικού οξέος. Ουρικό οξύ σε πέτρες είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο μετά την εκτομή του παχέος εντέρου. Πέτρες ουρικού οξέος εμφανίζονται ως πλειομορφικοί κρύσταλλοι, συνήθως σε σχήμα διαμαντιού. Μπορούν επίσης να μοιάζουν με τετράγωνα ή ράβδους που είναι πολώσιμα. Ασθενείς με υπερουρικοζουρία μπορεί να αντιμετωπιστούν με αλλοπουρινόλη που θα μειώσει το σχηματισμό του ουρικού οξέος. Αλκαλοποίηση των ούρων μπορεί επίσης να είναι χρήσιμη σε αυτή τη ρύθμιση.

Άλλοι τύποι

Τα άτομα με ορισμένες σπάνια εγγενή σφάλματα του μεταβολισμού έχουν την τάση να συσσωρεύουν σχηματισμένες κρυσταλλικές ουσίες στα ούρα τους. Για παράδειγμα, εκείνοι με κυστινουρία, κυστίνωση και σύνδρομο Fanconi δύναται να σχηματίσουν πέτρες που αποτελούνται από κυστίνη. Ο σχηματισμός λίθων κυστίνης μπορεί να αντιμετωπιστεί με αλκαλοποίηση των ούρων και διατροφικό πρωτεϊνικό περιορισμό. Οι άνθρωποι που έχουν προσβληθεί από ξανθινουρία παράγουν συχνά πέτρες που αποτελείται από ξανθίνη. Οι άνθρωποι που έχουν προσβληθεί από αδενίνο ανεπάρκεια φωσφοριβοσυλτρανσφεράσης μπορούν να παράγουν 2,8-διυδροξυαδενίνη πέτρες, αλκαπτονουρίαπου παράγει το ομογεντισικού οξύ στις πέτρες, και αμινογλυκινουρία που παράγουν πέτρες γλυκίνης, προλίνης και υδροξυπρολίνης. Στη νεφρολιθίαση έχει επίσης παρατηρηθεί η θεραπευτική χρήση του φαρμάκου, μέσω κρυστάλλων που σχηματίζει στο εσωτερικό της νεφρικής οδού σε μερικούς ανθρώπους σήμερα με θεραπεία με χρήση παραγόντων όπως ινδιναβίρη, σουλφαδιαζίνη και τριαμτερένιο.

= Τοποθεσία

=

Η Νεφρολιθίαση αναφέρεται σε πέτρες που προέρχονται οπουδήποτε στο ουροποιητικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των νεφρών και της ουροδόχου κύστης Νεφρολιθίαση (από το αρχαία ελληνικά: νεφρός‎‎. nephros, "νεφρό" και λίθος, λίθος, "πέτρα") αναφέρεται στην παρουσία αυτών των λίθων στα νεφρά. Calyceal λίθοι αναφέρονται σε συναθροίσεις είτε στην ήσσονος σημασίας ή μεγάλους κάλυκες, τμήματα του νεφρού που περνούν στα ούρα μέσα στον ουρητήρα (το σωλήνα που συνδέει τα νεφρά στην ουροδόχο κύστη). Η κατάσταση αυτή ονομάζεται ουρολιθίαση όταν μια πέτρα βρίσκεται στον ουρητήρα. Πέτρες μπορεί επίσης να σχηματιστούν ή να περάσουν μέσα στην ουροδόχο κύστη, μια προϋπόθεση που αναφέρεται ως κυστολιθίαση.

Πρόληψη

Τα Προληπτικά μέτρα εξαρτώνται από τον τύπο των λίθων. Σε άτομα με πέτρες ασβεστίου, πίνοντας πολλά υγρά, θειαζιδικά διουρητικό και το κιτρικό είναι αποτελεσματικό όπως είναι η αλλοπουρινόλη σε άτομα με υψηλά επίπεδα ουρικού οξέος στο αίμα ή στα ούρα.

Διαιτητικά μέτρα

Ειδική θεραπεία θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στον τύπο των λίθων που εμπλέκονται. Η διατροφή μπορεί να έχει μια βαθιά επίδραση στην ανάπτυξη των λίθων των νεφρών. Οι στρατηγικές πρόληψης περιλαμβάνουν κάποιο συνδυασμό διαιτητικές τροποποιήσεις και φάρμακα με στόχο τη μείωση του απεκκριτικό φορτίο ασβεστογεννητικών ενώσεων στα νεφρά.

Αύξηση της συνολικής πρόσληψης υγρών για περισσότερο από δύο λίτρα την ημέρα της παραγωγής ούρων Η αύξηση της πρόσληψης του κιτρικού - πλούσια σε ποτά όπως χυμός πορτοκαλιού Προσπάθεια να διατηρηθεί μια σταθερή πρόσληψη ασβεστίου Περιορισμός πρόσληψης νατρίου Περιορισμός πρόσληψης βιταμίνη C Περιορισμός της κατανάλωσης ζωικών πρωτεϊνών σε όχι περισσότερο από δύο γεύματα ημερησίως. (Μια ένωση μεταξύ των ζώων πρωτεΐνη κατανάλωση και την επανάληψη των λίθων των νεφρών έχει αποδειχθεί σε άνδρες Περιορισμός της κατανάλωσης των αναψυκτικών Συντήρηση αραιών ούρων μέσω έντονης θεραπείας υγρού είναι ευεργετική σε όλες τις μορφές της νεφρολιθίασης, αυξάνοντας έτσι τον όγκο των ούρων είναι μια βασική αρχή για την πρόληψη των λίθων των νεφρών. Η πρόσληψη υγρών θα πρέπει να είναι επαρκής για να διατηρήσει μια παραγωγή ούρων στο ελάχιστο. Το ασβέστιο συνδέεται με διαθέσιμα οξαλικού στο γαστρεντερικό σωλήνα, αποτρέποντας έτσι την απορρόφηση στην κυκλοφορία του αίματος, και μειώνει την απορρόφηση οξαλικού μειώνοντας τον κίνδυνο πέτρας στα νεφρά σε ευαίσθητα άτομα. Εξαιτίας αυτού, κάποιοι νεφρολόγοι. και ουρολόγοι προτείνουν μάσημα δισκία ασβεστίου κατά τη διάρκεια γευμάτων που περιέχουν τροφές οξαλικού και τα συμπληρώματα του κιτρικού ασβεστίου μπορούν να λαμβάνονται με τα γεύματα αν το διαιτητικό ασβέστιο δεν μπορεί να αυξηθεί με άλλα μέσα.. Το προτιμώμενο συμπλήρωμα ασβεστίου για άτομα που διατρέχουν κίνδυνο σχηματισμού λίθων είναι το κιτρικό ασβέστιο, επειδή βοηθά να αυξάνουν την ουρική έκκριση κιτρικού. Εκτός από την έντονη ενυδάτωση από το στόμα και την κατανάλωση του πιο διαιτητικού ασβεστίου, άλλες στρατηγικές πρόληψης περιλαμβάνουν την αποφυγή των μεγάλων δόσεων του συμπληρωματικού βιταμίνη C και τον περιορισμό των τροφίμων που είναι πλούσια σε οξαλικό όπως τα [[Κατάλογος των κοινών φυλλώδη λαχανικά | φυλλώδη λαχανικά] ], ραβέντι, προϊόντα σόγιας και σοκολάτα Ωστόσο, καμία τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη μελέτη του οξαλικού περιορισμού έχει ακόμη αποδειχθεί για να ελεγχθεί η υπόθεση ότι ο οξαλικός περιορισμός μειώνει τη συχνότητα εμφάνισης του σχηματισμού λίθων. Ορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι η πρόσληψη μαγνησίου μειώνει τον κίνδυνο συμπτωματικής νεφρολιθίαση

Αλκαλοποίηση των ούρων

Το στήριγμα για την ιατρική διαχείριση των λίθων ουρικού οξέος είναι αλκαλοποίηση (αύξηση του pH) των ούρων. Πέτρες ουρικού οξέος είναι από τα λίγα είδη που επιδέχονται θεραπεία διάλυσης, που αναφέρεται ως χυμόλυση. Η χυμόλυση συνήθως επιτυγχάνεται μέσω της χρήσης των από του στόματος φάρμακα, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ενδοφλεβίως παράγοντες ή ακόμη και ενστάλαξη ορισμένων παραγόντων καταιονισμού απευθείας πάνω στην πέτρα μπορεί να πραγματοποιηθεί, χρησιμοποιώντας κατιούσα nephrostomy ή ανάδρομο ουρητήρα καθετήρων. ακεταζολαμίδιο (Diamox) είναι ένα φάρμακο των αλκαλίων στα ούρα. Εκτός από την ακεταζολαμίδη ως εναλλακτική λύση, ορισμένα διατροφικά συμπληρώματα είναι διαθέσιμα που παράγουν μια παρόμοια αλκαλοποίηση των ούρων. Αυτές περιλαμβάνουν όξινο ανθρακικό νάτριο, κιτρικό κάλιο, κιτρικό μαγνήσιο, και Bicitra (ένας συνδυασμός μονοενύδρου κιτρικού οξέος και διένυδρο κιτρικό νάτριο) Η αύξηση του pH των ούρων σε περίπου 6,5 προσφέρει ιδανικές συνθήκες για την διάλυση των λίθων ουρικού οξέος. Η αύξηση του pH των ούρων σε τιμή μεγαλύτερη από 7,0 αυξάνει τον κίνδυνο σχηματισμού λίθων φωσφορικού ασβεστίου. Έλεγχος των ούρων σε τακτά χρονικά διαστήματα με νιτρανιζικό χαρτί μπορεί να βοηθήσει ώστε να διασφαλιστεί το pH των ούρων και να παραμένει σε αυτό το βέλτιστο εύρος. Χρησιμοποιώντας αυτή την προσέγγιση, ρυθμός διάλυσης της πέτρας μπορεί να αναμένεται να είναι γύρω στο 10 mm ανά μήνα.

Διουρητικά

Μία από τις αναγνωρισμένες ιατρικές θεραπείες για την πρόληψη των λίθων είναι τα θειαζιδικά και θειαζιδικά-σαν διουρητικό, όπως χλωρθαλιδόνη ή ινδαπαμίδη. Τα φάρμακα αυτά αναστέλλουν το σχηματισμό λίθων που περιέχουν ασβέστιο μειώνοντας απέκκριση ασβεστίου στα ούρα.Ο περιορισμός του νατρίου είναι απαραίτητος για την κλινική επίδραση των θειαζίδων, όπως και η περίσσεια νατρίου που προωθεί την απέκκριση του ασβεστίου. Οι θειαζίδες λειτουργούν καλύτερα για την νεφρική διαρροή υπερασβεστιουρίας (υψηλά επίπεδα ασβεστίου στα ούρα), μια κατάσταση κατά την οποία τα υψηλά επίπεδα ασβεστίου των ούρων που προκαλούνται από ένα πρωτογενές ελάττωμα των νεφρών. Οι Θειαζίδες είναι χρήσιμες για την αγωγή απορροφητικής υπερασβεστουρία, μια κατάσταση κατά την οποία υψηλού ασβεστίου στα ούρα είναι ένα αποτέλεσμα της υπερβολικής απορρόφησης από το γαστρεντερικό σωλήνα.

Αλλοπουρινόλη

Για τα άτομα με υπερουρικοζουρία και ασβέστιο στις πέτρες, αλλοπουρινόλη είναι μια από τις λίγες θεραπείες που έχουν αποδειχθεί ότι μειώνουν την πέτρα στα νεφρά από υποτροπές. Αλλοπουρινόλη παρεμβαίνει με την παραγωγή ουρικού οξέος στο συκώτι. Το φάρμακο χρησιμοποιείται επίσης σε άτομα με ποδάγρα ή υπερουριχαιμία (τα επίπεδα ουρικού οξέος στον ορό του αίματος). Η δοσολογία ρυθμίζεται για να διατηρηθεί μία μειωμένη απέκκριση του ουρικού οξέος. Η διατήρηση των επιπέδων ουρικου οξέος είναι συχνά ένας θεραπευτικός στόχος. Υπερουριχαιμία δεν είναι απαραίτητη για το σχηματισμό των λίθων ουρικού οξέος,η υπερουρικοζουρία μπορεί να συμβεί υπό την παρουσία φυσιολογικών ή ακόμη και από ορού χαμηλού ουρικού οξέος. Ορισμένοι επαγγελματίες συνήγορουν προσθέτοντας αλλοπουρινόλη μόνο σε ανθρώπους στους οποίους η υπερουρικοζουρία και υπερουριχαιμία επιμένουν, παρά τη χρήση ενός Αλκαλοποιωμένου μέσοτων ούρων όπως διττανθρακικό νάτριο ή κιτρικό κάλιο.

Διαχείριση

Μία πέτρα μεγάλου μεγέθους επηρεάζει το ρυθμό του αυθόρμητου περάσματός της. Για παράδειγμα, μέχρι το 98% των μικρών πετρών μπορούν να περάσουν αυθόρμητα μέσω της ούρησης εντός τεσσάρων εβδομάδων από την έναρξη των συμπτωμάτων, αλλά για μεγαλύτερες πέτρες το ποσοστό των αυθόρμητων περασμάτων μειώνεται σε λιγότερο από 53%. Η αρχική τοποθεσία της πέτρας επηρεάζει επίσης την πιθανότητα αυθόρμητου περάσματός της. Αύξηση των ποσοστών από 48% για τις πέτρες που βρίσκονται στον εγγύς ουρητήρα έως 79% για τις πέτρες που βρίσκονται στην κυστική διασταύρωση, ανεξάρτητα από το μέγεθος της πέτρας. Σε περιπτώσεις όπου η απόφραξη υψηλής ποιότητας δεν σχετίζεται με λοίμωξη που βρίσκεται στο ουροποιητικό και τα συμπτώματα είναι σχετικά ήπια, για να μη χειρουργηθεί ο ασθενής λαμβάνονται διάφορα μέτρα ώστε να ενθαρρυνθεί το πέρασμα της πέτρας. Ο ασθενής μπορεί να επωφεληθεί από μία πιο έντονη διαχείριση, συμπεριλαμβανομένης της κατάλληλης πρόσληψης υγρών και της χρήσης ορισμένων φαρμάκων. Επιπλέον, η προσεκτική επιτήρηση σαφώς απαιτείται ώστε να βελτιστοποιηθεί η κλινική πορεία για τους ανθρώπους που πάσχουν από διαμόρφωση πέτρας.

Αναλγησία

Η Διαχείριση του πόνου συχνά απαιτεί ενδοφλέβια χορήγηση των ΜΣΑΦ ή οπιοειδών. χορηγούνται από του στόμα φάρμακα που συχνά είναι αποτελεσματικά για λιγότερο σοβαρή δυσφορία.

Θεραπεία Απέλαση

Η χρήση των φαρμάκων για να επιταχύνει το αυθόρμητο πέρασμα του ουρητήρα αναφέρεται ως θεραπεία ιατρικής εξωστικής. Αρκετοί παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των blocker άλφα αδρενεργικών(όπως ταμζουλοσίνη) και αναστολέα των διαύλων ασβεστίου(όπως νιφεδιπίνη), έχουν βρεθεί ότι είναι αποτελεσματικές.

Λιθοτριψία

Εξωσωματική λιθοτριψία (ESWL) είναι μια μη επεμβατική τεχνική για την αφαίρεση των λίθων των νεφρών. Οι περισσότεροι ESWL πραγματοποιείται όταν η πέτρα είναι παρούσα κοντά στα νεφρικής πυέλου.Η ESWL περιλαμβάνει τη χρήση ενός μηχανήματος λιθοτριψίας είναι εξωτερικώς εφαρμοζόμενη, επικεντρώθηκε,στης υψηλής έντασης παλμούς της με υπερηχητική ενέργεια για να προκαλέσει τον κατακερματισμό μιας πέτρα σε μια περίοδο περίπου 30-60 λεπτά. Μετά την εισαγωγή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Φεβρουάριο του 1984, η εξωσωματική λιθοτριψία ήταν γρήγορη και ευρέως αποδεκτή ως μια εναλλακτική θεραπεία για τις πέτρες στα νεφρά και στον ουρητήρα. Χρησιμοποιούνται σήμερα για τη θεραπεία των απλών πετρών που βρίσκονται στο νεφρό και στον άνω ουρητήρα, υπό την προϋπόθεση ότι το συνολικό φορτίο του λίθου (μέγεθος πέτρα και αριθμός) είναι μικρότερο από ότι για την ανατομία των εμπλεκόμενων νεφρών δηλαδή για μια πέτρα άνω των 10 mm, η λιθοτριψία δεν μπορεί να συμβάλει στο να σπάσει την πέτρα σε μια θεραπεία. Αντ 'αυτού, μπορεί να χρειαστούν δύο ή τρεις θεραπείες. Περίπου το 80 με 85% των απλών νεφρικών λίθων μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με την εξωσωματική λιθοτριψίας. Μια σειρά από παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν την αποτελεσματικότητα της, συμπεριλαμβανομένης της χημικής σύνθεσης της πέτρας, της παρουσία των ανωμαλιών ως προς την νεφρική ανατομία και την συγκεκριμένη θέση της πέτρα στο νεφρό, παρουσία της υδρονέφρωσης, [του δείκτης [μάζας σώματος]], και την απόσταση της πέτρας από την επιφάνεια του δέρματος. Συχνές ανεπιθύμητες επιδράσεις της εξωσωματικής λιθοτριψίας περιλαμβάνουν οξύ τραύμα, όπως μώλωπες. Στη θέση χορήγησης μπορεί να υποστεί σοκ, και βλάβη στα αιμοφόρα αγγεία του νεφρού στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που υποβάλλονται σε θεραπεία με μία τυπική δόση των κρουστικών κυμάτων που χρησιμοποιούν αυτήν την περίοδο αποδεκτές ρυθμίσεις θεραπείας είναι πιθανό να παρουσιάσουν σε κάποιο βαθμό οξεία νεφρική β