Ο Βέλιος Λόφος ή η Βέλια Κορυφή είναι ένα σάγμα ή προεξοχή, που εκτείνεται έξω από τη μέση της βόρειας πλευράς του Παλατίνου λόφου προς τον Όππιο λόφο (ο ίδιος είναι μία προεξοχή του Eσκουιλίνου λόφου) στη Ρώμη. Σε μεταγενέστερους χρόνους, ο Βέλιος λόφος ονομαζόταν Κορυφή της Ιεράς Οδού (Summa Sacra Via), αφού αυτή η Οδός άρχιζε εκεί στο υψηλότερο σημείο του, και σηματοδοτήθηκε από την Αψίδα του Τίτου και τον Ναό της Αφροδίτης και της Ρώμης. (Μία εναλλακτική θεωρία είναι ότι ο Βέλιος ήταν στην πραγματικότητα το ανατολικό μισό του Παλατίνου).

Περιγραφή

Ο Βέλιος υπολογιζόταν ως ένας από τους επτά λόφους, στους οποίους εορταζόταν το Σεπτιμόντιον (Septimontium). Το όνομα εμφανίζεται πιο συχνά στον ενικό , αλλά και στον πληθυντικό. Το ύψωμα περιγράφεται από τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ως ὑψηλὸν ἐπιεικῶς καὶ περίτομον (υψηλό αρκετά και απότομο). Ένας πρωτόγονος τάφος που βρέθηκε το 1908 κοντά στην Αψίδα του Τίτου, ήταν περίπου στα 28 μ. επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ παρθένο έδαφος βρέθηκε στο χαμηλότερο τμήμα της κοιλάδας, που καταλάμβανε η Ρωμαϊκή Αγορά, στα 3,6 μέτρα, και σε σχέση με την ανασκαφή του Παναγίου (Sepulcretum), στα 10,63 μέτρα. Το αρχικό ύψος της κορυφογραμμής μπορεί να μειώθηκε κάπως από την κατασκευή της Χρυσής Οικίας του Νέρωνα (Domus Aurea). Η έννοια και η ετυμολογία του Βέλιου είναι τόσο αβέβαιη τώρα, όσο και στην αρχαιότητα. Αναφέρεται τακτικά στη σωζόμενη βιβλιογραφία σε σχέση με το ιερό των Θεών των Προμηθειών (aedes Deorum Penatium) και την Οικία των Βαλερίων (Domus Valeriorum).

Βιβλιογραφικές αναφορές

Αναφορές

Άλλες πηγές

Rebert, Homer Franklin (1925), «The Velia: A Study in Historical Topography», Transactions of the American Philological Association ; Τομ. 56 (1925), σ. 54–69.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Platner και Ashby