Πληροφορίες
Το Ιστορικό κέντρο της Κόρδοβας στην Ισπανία, είναι το μεγαλύτερο ιστορικό κέντρο της Ευρώπης. Το 1984 καταχωρήθηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το Τέμενος-Καθεδρικός της Κόρδοβας (γνωστό ως «Μεθκίτα») και μια δεκαετία αργότερα επεκτάθηκε ώστε να συμπεριλαμβάνει και ένα μεγάλο μέρος της παλιάς πόλης. Περιλαμβάνει εκτός από την Μεθκίτα της Κόρδοβας, τη Ρωμαϊκή Γέφυρα, το Αλκαζάρ των Χριστιανών Μοναρχών, το επισκοπικό παλάτι, αρκετές εκκλησίες και εκκλησάκια, την συναγωγή, τον ρωμαϊκό ναό και αρκετά ακόμη μνημεία.
Ιστορία
Αρχικά ως πόλη Καρχηδονίων, η Κόρδοβα κατελήφθη από Ρωμαίους το 206 π.Χ. και σύντομα έγινε η πρωτεύουσα της επαρχίας της Εκείθεν Ιβηρίας (Hispania Ulterior) και στη συνέχεια της Βαιτικής με εκλεπτυσμένα κτίρια και επιβλητικές οχυρώσεις. Τον 6ο αιώνα, με την κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η πόλη έπεσε στα χέρια των Βησιγότθων μέχρι τις αρχές του 8ου αιώνα όπου και κατακτήθηκε από Μαυριτανούς. Το 716 η Κόρδοβα έγινε επαρχιακή πρωτεύουσα και το 766 πρωτεύουσα των μουσουλμανικών εμιράτων της αλ-Άνταλους. Τον 10ο αιώνα, ως χαλιφάτο της Κόρδοβας είχε γίνει μια από τις ποιο προηγμένες πόλεις στον κόσμο, αναγνωρισμένη για την πολιτισμική, μαθησιακή και θρησκευτική ανοχή της. Η πόλη εκτός από μια τεράστια βιβλιοθήκη, έχει 300 τζαμιά και πλήθος παλατιών και διοικητικών κτιρίων. Το 1236 ο βασιλιάς Φερδινάνδος Γ´ της Καστίλης κατέλαβε την πόλη, την οχύρωσε με νέες άμυνες και μετέτρεψε το Μεγάλο Τέμενος σε καθεδρικό. Η χριστιανική πλέον πόλη άρχισε να αναπτύσσεται γύρω από τον καθεδρικό με παλάτια, εκκλησίες και οχυρά. Αν και η πόλη έχασε την πολιτική της σημασία με τη χριστιανική κυριαρχία, συνέχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στο εμπόριο, χάρη στα γειτονικά ορυχεία χαλκού της Σιέρρα Μορένα.
Γεωγραφικά όρια
Το ιστορικό κέντρο όπως ορίζεται από την UNESCO, περιλαμβάνει τα κτίρια και τα στενά δρομάκια γύρω από τον καθεδρικό. Στα νότια φτάνει μέχρι τον ποταμό Γουαδαλκιβίρ ώστε να συμπεριλαμβάνει τη Ρωμαϊκή Γέφυρα και τον πύργο Καλαχόρα, ανατολικά τον δρόμο Σαν Φερνάνδο (Calle San Fernando) και βόρεια μέχρι το κέντρο εμπορίου. Στα δυτικά περιλαμβάνει το Αλκαζάρ των Χριστιανών Μοναρχών και τη συνοικία του Αγίου Βασιλείου.
Μνημεία
Στοιχεία της ρωμαϊκής περιόδου φαίνονται στην ρωμαϊκή γέφυρα με τις 16 αψίδες, στον ποταμό Γουαδαλκιβίρ, στα μωσαϊκά του Αλκαζάρ, στις κολόνες από τον ρωμαϊκό ναό και σε κάποια ερείπια από το ρωμαϊκό τοίχος. Εκτός από τα λουτρά του χαλιφάτου, η μαυριτανική επιρροή στην αρχιτεκτονική της πόλης είναι εμφανής στους κήπους του Αλκαζάρ δίπλα στο πρώην Μεγάλο Τέμενος. Μιναρέδες από αυτή την περίοδο σώζονται στις εκκλησίες του Santiago, San Lorenzo, San Juan και Santa Clara. Η εβραϊκή παρουσία κατά τη μουσουλμανική κυριαρχία είναι εμφανής στη συνοικία La Judería όπου η συναγωγή λειτουργούσε μέχρι το 1492. Το Αλκαζάρ ήταν αρχικά κάστρο Μαυριτανών και προσαρμόστηκε ώστε να χρησιμεύσει ως κατοικία για τους χριστιανούς βασιλείς του 14ου αιώνα, ενώ ο πύργος Καλαχόρα χτίστηκε από Αλμοχάδες και ανακαινίστηκε πλήρως από τον Ερρίκο Β΄ το 1369 Το μικρό εκκλησάκι γοτθικού και μουδέχαρ ρυθμού του Άγιου Βαρθολομαίου ολοκληρώθηκε το 1410. Το νοσοκομείο του San Sebastián, που ήταν αρχικά εκκλησία, έχει στοιχεία γοτθικού ρυθμού, μουδεχάρ καθώς και στοιχεία της Αναγέννησης. Λειτουργεί σήμερα ως Συνεδριακό Κέντρο. Άλλες εκκλησίες αυτής της περιόδου είναι αυτές του Αγίου Νικόλαου (San Nicolás) και του Αγίου Φραγκίσκου (San Francisco). Υπάρχει επίσης μεγάλος αριθμός από κτίρια του 16ου αιώνα που συμπεριλαμβάνουν τη σχολή San Pelagio, την Puerta del Puente και το παλάτι Palacio del Marqués de la Fuensanta del Valle σχεδιασμένο από τον Hernán Ruiz το νεότερο Αξιοσημείωτο επίσης είναι το νοσοκομείο του καρδινάλιου Salazar, του 18ου αιώνα, με την μπαρόκ πρόσοψή του. Άλλα ιστορικά μνημεία στην παλιά πόλη περιλαμβάνουν το Επισκοπικό Παλάτι που είναι χτισμένο στα ερείπια ενός Βησιγοτθικού παλατιού και λειτουργεί στις μέρες μας ως Επισκοπικό Μουσείο Καλών Τεχνών, και οι βασιλικοί στάβλοι κατασκευασμένοι από τον Βασιλιά Φίλιππος Β΄ το 1570 ως μέρος του Αλκαζάρ.
