Ο Αναστάσιος Καρατάσος (Δοβρά Ημαθίας, 1764 - Ναύπακτος, 1830) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός στην Επανάσταση του 1821. Το 1795 ανέλαβε το αρματολίκι της περιφέρειας Βεροίας. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην Επανάσταση της Νάουσας και αργότερα μετά την αποτυχία και το ολοκαύτωμα της Ναούσης, κατέφυγε σε νοτιότερες περιοχές της Ελλάδος για να συνεχίσει τον αγώνα για ανεξαρτησία. Πέθανε το 1830 ως χιλίαρχος.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο χωριό Δοβρά του Βερμίου, 5 χιλιόμετρα έξω από τη Βέροια. Μετακινήθηκε το 1770 στο Διχαλεύρι της Νάουσας. Στην ίδια τη Νάουσα μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του είτε το 1798 είτε λίγο πριν το 1822. Νυμφεύτηκε με τη Μαρία Καρατάσαινα το 1794. Σύμφωνα με τον Χιονίδη, απέκτησαν 6 αγόρια και άγνωστο αριθμό κοριτσιών. Ο πρωτότοκος γιος τους ήταν ο Γιαννάκης Καρατάσος (1795-1822), υπηρέτησε πλάι στον πατέρα του και πέθανε μαζί με τον Ζαφειράκη στο Σοφολιό (Σταυρό Ημαθίας). Ο δεύτερος γιος τους ήταν ο Δημήτρης ή Τσάμης Καρατάσος (1798-1860), αρχηγός μακεδονικών σωμάτων που πολέμησαν στη νότια Ελλάδα. Πέθανε το 1860 στο Βελιγράδι της Σερβίας, προετοιμάζοντας μία κοινή ελληνοσερβική εξέγερση εναντίον των Τούρκων. Ο τρίτος γιος μπορεί να ταυτίζεται με τον «Αντώνιο, γιο του Τάσιου», ο οποίος αναφέρεται μεταξύ των εκτελεσθέντων Ναουσαίων, το τσιφλίκι του οποίου στο χωριό Γιαβόρνιτσα (σημ. Τρίλοφος Ημαθίας) δημεύτηκε από τους Τούρκους. Όσον αφορά τον τέταρτο, τον Κωτούλα ή Κωνσταντίνο, δεν είναι γνωστή χρονολογία γέννησης, ωστόσο είναι γνωστό ότι πέθανε το 1832 στα Τρίκαλα της Πελοποννήσου. Ο Θανάσης ήταν ο πέμπτος στη σειρά και απαγχονίστηκε μπροστά στη μητέρα του, Μαρία Καρατάσαινα το 1822, ενώ ο φερόμενος ως έκτος γιος εξισλαμίσθηκε και θεωρείται ότι έγινε πασάς στην Αίγυπτο. Για τις κόρες του δεν γίνεται κάποια ιδιαίτερη αναφορά γι’ αυτό και δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες. Ο Αναστάσιος Καρατάσος πέθανε το 1830 στη Ναύπακτο από πνευμονία καθώς ήταν ήδη ταλαιπωρημένος από τα δεινά που πέρασε.

Προεπαναστατική δράση

Στην εφηβεία του, ξεχώρισε για τις πολεμικές του ικανότητες, την ανδρεία και τη γενναιότητα του, κάτι που οδήγησε τον αρματολό Ρομφαίη να τον πάρει στο στρατόπεδο του. Κοντά στον Ρομφαίη ο Καρατάσος μαθήτευσε δίπλα σε σπουδαίους κλεφταρματολούς, όπως στους Λαζαίους του Ολύμπου, και τελειοποίησε τις γνώσεις της πολεμικής τέχνης πολεμώντας αδιακόπως τους Τούρκους. Μετά το 1795, αναγνωρίστηκε ως αρματολός της περιφέρειας Βεροίας. Από το 1798 μέχρι το 1806 ο Καρατάσος κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων υπερασπιζόμενος τη Νάουσα. Το 1807, πήρε μέρος στον επαναστατικό αγώνα που οργανώθηκε από διάφορους Κλέφτες, κυρίως της Μακεδονίας. Στόχος αυτού του αγώνα ήταν η λεηλάτηση και η καταστροφή μεγάλων τουρκικών εκτάσεων γης και η εκδίκηση εναντίον των Τούρκων στο πλαίσιο του ρωσοτουρκικού πολέμου που είχε ξεσπάσει το 1806. Στις πεζοναυτικές αυτές επιχειρήσεις συμμετείχε με ένα πλοιάριο που ονομαζόταν «Νάουσα» και έφερε ελληνική σημαία. Μάλιστα, σε μια ναυμαχία ο στόλος των Μακεδόνων Κλεφτών πέτυχε να καταλάβει την τουρκική ναυαρχίδα και να προκαλέσει την υποχώρηση του τουρκικού ναυτικού με σημαντικές απώλειες. Στα 1811-1812 φαίνεται πως πήρε πίσω το αρματολίκι της Βέροιας, καθώς ήρθε σε συμβιβασμό με τον Αλή Πασά.

Η επαναστατική δράση του στη Νάουσα

Ο Αναστάσιος Καρατάσος, μαζί με τον Ζαφειράκη Θεοδοσίου, ήταν ένας από τους κορυφαίους οπλαρχηγούς στην επανάσταση της Νάουσας, η οποία για την προσφορά της τιμήθηκε με Βασιλικό διάταγμα το 1955. Ο Καρατάσος μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 από τον Ιωάννη Φαρμάκη και τον επίσκοπο Αδραμερίου Ιγνάτιο. Το φθινόπωρο του 1821 συμμετείχε σε μια συγκέντρωση σημαντικών οπλαρχηγών της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας στη μονή του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο μαζί με τον Διαμαντή Νικολάου Ολύμπιο, τον Αγγελή Γάτσο, τον Λογοθέτη Ζαφειράκη, τον Γεώργιο Συρόπουλο, τον Τόλιο Γ. Λάζο, τον Δήμο και Γεώργιο Τζαχιλέους, τον Κωνσταντίνο και Λιάκο Διαμαντή. Αργότερα, το 1822, στο μοναστήρι της Παναγίας Δοβρά στη Βέροια, έλαβε χώρα ακόμα μία παρόμοια συνάντηση όπου πήρε μέρος ο Καρατάσος και άλλοι οπλαρχηγοί. Εκεί επιλέχθηκε η Νάουσα ως κέντρο και ορμητήριο της επανάστασης, καθώς δεν υπήρχε τούρκικος στρατός και ο τρόπος με τον οποίο ήταν οχυρωμένη βοηθούσε πολύ τις πολεμικές επιχειρήσεις. Στις 19 Φεβρουαρίου του 1822 (σύμφωνα με τον Φιλιππίδη 22 Φεβρουαρίου), κατά τη Θεία Λειτουργία στον ναό του Αγίου Δημητρίου της Νάουσας κηρύχθηκε η επανάσταση. Ο Καρατάσος αναδείχτηκε αρχηγός και στρατιωτικός ηγέτης Βερμίου. Διοίκησε επίσης το πρώτο στρατιωτικό σώμα με υπαρχηγό τον δευτερότοκο γιο του, Τσάμη Καρατάσο. Μέσα στον Μάρτη του 1822, ο Κεχαγιάμπεης της Βέροιας Μεχμέτ αγάς, μαζί με 4000 πεζούς και ιππείς, συγκρούστηκε με τους επαναστάτες Έλληνες του Καρατάσου στον Κρεββατά κοντά στη Βέροια όπου οι Τούρκοι αποκρούστηκαν. Αργότερα την ίδια μέρα, οχυρώθηκε στη μονή Δοβρά και απέκρουε διαδοχικές επιθέσεις των κατά πολύ υπέρτερων τουρκικών δυνάμεων για τρεις μέρες, οπότε απαγκιστρώθηκε και συμπτύχθηκε στα υψώματα γύρω από τη Νάουσα. Κατά την πολιορκία της Νάουσας ο Καρατάσος συγκρούστηκε με τις δυνάμεις του Εμπού Λουμπούτ στην Κουτίχα και τον Παλιοκαλιά, όπου ήταν και το στρατηγείο των Ελλήνων επαναστατών. Η σύγκρουση αυτή οδήγησε σε σημαντικές απώλειες τουρκικών στρατευμάτων. Μετά την είσοδο των Τούρκων στη Νάουσα, ο Καρατάσος συγκέντρωσε τα υπολείμματα των στρατευμάτων και πολλούς άμαχους στον Άγιο Νικόλαο, δυτικά μόλις έξω από την πόλη. Κατευθύνθηκε στο Σέλι και μέσω του περάσματος του Φραγκοτσίου (Ερμακιά) πέρασε στη δυτική πλευρά του Βερμίου. Όμως, θα χάσει τον συμπολεμιστή του Λογοθέτη Ζαφειράκη και τον γιο του Γιαννάκη Καρατάσο οι οποίοι σκοτώθηκαν στο Σοφολιό , ενώ η γυναίκα του θα εκτελεστεί μαζί με έναν από τους γιους του και οι κόρες του θα οδηγηθούν στην αιχμαλωσία. Το καλοκαίρι του 1822 ο Καρατάσος μαζί με τους γιους του, Τσάμη και Κωτούλα και στο πλευρό του τον Γάτσο μαζί με άλλους 300 αγωνιστές άρχισαν να καταδιώκουν τους Τούρκους στις υπώρειες του Βερμίου μεταξύ Βέροιας και Νάουσας, πριν κατευθυνθούν προς το νότο.

Η επαναστατική του δράση στη νότια Ελλάδα

Ο Καρατάσος, αφού κατέφυγε στον Όλυμπο, μετακινήθηκε στη νότια Ελλάδα όπου και συνέβαλε στους αγώνες κατά των Τούρκων. Αρχικά, κατευθύνθηκε στο Μεσολόγγι και στην Ήπειρο όπου έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Ηπείρου και στις μάχες της Πλάκας, του Σίδερου και του Πέτα. Αργότερα, το 1823, συμμετείχε σε τρεις από τις τέσσερις μάχες στη Μαγνησία. Σε όλες νικητές ήταν οι Έλληνες και σημειώθηκαν μεγάλες απώλειες Τούρκων. Σε επιστολή του Καρατάσου προς το Υπουργείο του Πολέμου τον Ιούλιο 1823 αναφέρονται οι μάχες που έδωσε στην περιοχή αυτή. Συγκεκριμένα για τη σημαντικότερη μάχη, αυτή που δόθηκε στη νησίδα του Αλατά (14 Μαΐου 1823), εξιστορεί ο ίδιος ο οπλαρχηγός: «... δευτέρα μάχη εις το εν Αλατά μοναστήριον απέκλεισα διακοσίους σαράντα ένα, και μετά εξ ημέρας παρεδόθησαν με συχνούς πυροβολισμούς, τους οποίους οι Έλληνες δια ξίφους επέρασαν πλην εξ, τους οποίους ως κεφαλή των αποκλείστων εμπόδισα, μήπως από τας αιχμαλωτισθείσας ψυχάς απελευθερώσωμεν…». Αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου του 1823, ο Καρατάσος αντιστάθηκε επιτυχώς κατά των Τούρκων μαζί με 800 πολεμιστές στη Σκιάθο. Η σημαντικότερη μάχη του Καρατάσου στη Νότια Ελλάδα ήταν αυτή στη Σχινόλακκα της Μεσσηνίας στις 15 Μαρτίου 1825. Ο Καρατάσος μαζί με 200 άνδρες νίκησε τον πολυάριθμο στρατό του Ιμπραήμ, που αποτελούνταν περίπου από 5.000 άνδρες, και έτσι σημειώθηκε η πρώτη ήττα του Ιμπραήμ. Ο Καρατάσος και οι Μακεδόνες στρατιώτες του υπερασπίστηκαν επίσης την Ύδρα, και μάλιστα δύο φορές, πρώτα το τρίτο 10ήμερο του Αυγούστου του 1824 και ύστερα τον Απρίλιο-Μάιο του 1825. Στην Ύδρα γενικότερα βοήθησε στην οργάνωση της άμυνας του νησιού και αποκόμισε πολλά κολακευτικά σχόλια από αρχηγούς της Ύδρας για τη συμβολή του στον αγώνα. Τον Φεβρουάριο του 1827, συμμετείχε στη δεύτερη εκστρατεία της Αταλάντης και στη μάχη στο Δίστομο. Παραμερίστηκε από τον Καποδίστρια, γιατί ήταν σε μεγάλη ηλικία και αποσύρθηκε με τον βαθμό του Χιλιάρχου στη Ναύπακτο. Εκεί, στις 21 Ιανουαρίου του 1830, (ή στις 22 σύμφωνα με τον γιο του Τσάμη Καρατάσο)πέθανε και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη .

Πρόσληψη και αποτίμηση της δράσης του στην τέχνη

Ο Καρατάσος έτυχε του σεβασμού και της αποδοχής τόσο των συγχρόνων του, οπλαρχηγών και πολιτικών, όσο και των μεταγενεστέρων. Σε αυτόν αναφέρονται επίσης αποσπάσματα από πεζά και ποιητικά έργα, ενώ η μορφή του έχει απαθανατιστεί από εικαστικούς καλλιτέχνες. Αναφορές στο πρόσωπό του γίνονται στα “Απομνημονεύματα” του Μακρυγιάννη όπως και στα “Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων (1821-1833)” του Νικόλαου Κασομούλη, γραμμένα και τα δύο από αγωνιστές της ελληνικής επανάστασης. Με τον Μακρυγιάννη μάλιστα συνδέονταν με ισχυρούς δεσμούς φιλίας ήδη από την εποχή της Ύδρας. Αναφορά στον Καρατάσο γίνεται στο διήγημα “Η Φόνισσα” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, όπου η μητέρα της πρωταγωνίστριας καταδιώκεται από τους άντρες του Μακεδόνα οπλαρχηγού στη Σκιάθο, αλλά και στο μυθιστόρημα “…Και αλέκτωρ δεν ελάλησε” της Θάλειας Σαμαρά. Στην πιο πρόσφατη λογοτεχνική παραγωγή που σχετίζεται με τον Καρατάσο ανήκουν το λυρικό έργο του Δημήτριου Μπρούχου “Ο χαλασμός της Νάουσας – 1821 μ.Χ., Ελληνική ραψωδία” και το ποίημα “Νιάουστα” του Νικόλαου Ταούλα. Αναφέρεται επίσης σε δημοτικό τραγούδι της Μακεδονίας και στο ποίημα του Αχιλλέα Καραβία στο έργο του Πατριωτικά (Αθήνα, 1902). Ο Αναστάσιος Καρατάσος αποτελεί έναν από τους πολλούς χαρακτήρες στο έργο θεάτρου σκιών του Γιάννη Χατζή “Ο χαλασμός της Νάουσας”, το οποίο παρουσιάστηκε το 2001, ενώ αποτελεί τον κύριο χαρακτήρα στην ταινία “Η πολιορκία” του Βασίλη Τσικάρα (2018). Επιπλέον, δύο γλύπτριες φιλοτέχνησαν έργα με τη μορφή του: η Αλίκη Χατζή το άγαλμα “Ο ανδριάντας του Γέρο-Καρατάσου” στην πλατεία των Αγίων Αναργύρων στη Βέροια και η Κατερίνα Χαλεπά την “Προτομή του Γεροκαρατάσιου”, που βρίσκεται στο δημοτικό πάρκο της Νάουσας Ημαθίας. Στο Διχαλεύρι της Νάουσας, μπροστά στο κατεστραμμένο σπίτι της οικογένειας των Καρατάσων υπάρχει μία προτομή του Αναστάσιου Καρατάσου το οποίο εθελοντικά φιλοτέχνησε ο Ναουσαίος καλλιτέχνης κ. Νίκος Κωνσταντινίδης, σύμφωνα με το επίσημο δελτίο τύπου του Δήμου Νάουσας. Τέλος, τον Μάιο του 2022, τιμώντας την 200η επέτειο της μάχης της Δοβράς, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του ήρωα Γερο-Καρατάσου του Δοβρινού και του μνημείου των πεσόντων στη μάχη της Ιεράς Μονής Δοβρά, τα οποία φιλοτεχνήθηκαν από τον γλύπτη Γεώργιο Κικότη.

Βιβλιογραφία

Βαλσαμίδης, Εμμανουήλ, Η πάλη της Νάουσας με τον Αλή Πασά και οι ξένες δυνάμεις, Νάουσα 2013. Βαλσαμίδης, Εμμανουήλ, Ψηφίδες, τόμος 6ος, Νάουσα 2017. Βασδραβέλλης, Κ., Ι., Οι Μακεδόνες εις τους υπερ της ανεξαρτησίας αγώνας 1796-1832, Εκδόσις Δευτέρα, Θεσσαλονίκη 1950. Γαβριηλίδης, Ιγν., Θωμάς, Τα αγάλματα της Βέροιας και της Νάουσας, Βέροια 2004. Γενική Εφημερίς της Ελλάδος, αρ. φύλλου 25, σελ. 100, 1830. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τόμος ΙΑ', Εκδοτική Αθηνών [Απόστολος Βακαλόπουλος]. Καραβίας, Γ., Αχιλλέας, Πατριωτικά, Αθήνα 1902. Κασομούλης, Νικόλαος, Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων (1821-1833) - Τόμος Α΄, Αθήνα 1939. Κολτσίδας, Μιχ., Αντώνης, Η επανάσταση και η καταστροφή της Νάουσας κατά το 1822, Εκδόσεις Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, Βέροια 2010. Μακρυγιάννης, Ιωάννης, Απομνημονεύματα (εισαγωγή-σχόλια Σπύρος Ασδραχάς),εκδόσεις Καραβία, Αθήνα, χ.χ.. Μπρούχος, Δημήτριος, Ο χαλασμός της Νάουσας – 1822 μ.Χ., Ελληνική ραψωδία, Θεσσαλονίκη 2011. Παπαδιαμάντης, Αλέξανδρος, Η Φόνισσα, Εκδόσεις Πέλλα, Αθήνα, χ.χ.. Περραιβός, Χριστόφορος, Απομνημονεύματα πολεμικά, τόμος πρώτος, Αθήνα 1836. Σαμαρά, Χ., Θάλεια, …Και ο αλέκτωρ δεν ελάλησε, Αθήνα 1971. Στουγιαννάκης, Ι., Ευστάθιος, Ιστορία της πόλεως Ναούσης, Γ' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 1993. Ταούλας, Κων., Νικολάου, Νιάουστα, Θεσσαλονίκη 2008. Τζαφερόπουλος, Απόστολος, Οι Καρατασαίοι Α΄ μέρος "Ο γερο-Καρατάσος", Εκδόσις της νομαρχίας Ημαθίας, Βέροια 1971. Φιλιππίδης, Γ., Νικόλαος, Η επανάστασις και η καταστροφή της Νάουσης, Αθήνα 1881. Χατζής, Ιωάννης, "Ο χαλασμός της Νάουσας, όπως τον φωτίζουν τα λυχνάρια του θεάτρου σκιών", Νιάουστα 177 (2021), σελ. 18-21. Χιονίδης, Χ., Γεώργιος, "Τα γεγονότα εις την περιοχήν της Ναούσης-Βεροίας κατα την επανάστασιν του 1822", Μακεδονικά 8 (1968), σελ. 211-221. Χιονίδης, Χ., Γεώργιος, "Σχεδίασμα περί του Γερο-Καρατάσου και της οικογένειας του", Μακεδονικά 9 (1969) σελ. 295-315.

Παραπομπές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

http://www.naoussa.gr/news/article2231?output=print https://web.archive.org/web/20160316133938/http://www.anixneuseis.gr/?p=89198 https://flix.gr/cinema/poliorkia-review.html https://el.wikisource.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7/%CE%916 https://el.wikisource.org/wiki/%CE%97_%CE%A6%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1/%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF_%CE%91 https://www.pkm.gov.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=35&pressid=23767