Το Αρκοχώρι (επίσημη ονομασία Αρκοχώριον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Νάουσας, του δήμου Ηρωικής Πόλης Νάουσας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ημαθίας, στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Νάουσας του νομό Ημαθίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας.

Γεωγραφία

Το Αρκοχώρι είναι ορεινό χωριό στο δυτικοκεντρικό τμήμα του νομού Ημαθίας. Βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές της κορυφής «Μπιτζένα» (1.511 μ.) του Βερμίου, λίγο νοτιότερα της Νάουσας και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 575. Απέχει 21 χλμ. περίπου ΒΔ. της Βέροιας. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 17,783 χμ² (2011).

Πληθυσμός

Διοικητικές μεταβολές

Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1918 ως Αρκουδοχώρι και ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας του νομού Θεσσαλονίκης. Το 1934 μετονομάστηκε σε Αρκοχώρι και το 1946 υπήχθη στον νομό Ημαθίας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αρκοχωρίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Νάουσας.

Ιστορικά στοιχεία

Το χωριό εμφανίζεται ως «Αρκουδοχώρι» το 1646, ως «μήλον της έριδος» δύο Τούρκων αξιωματούχων που το διεκδικούν. Οι κάτοικοι θα συμμετάσχουν με γενναιότητα στην επανάσταση της Νάουσας το 1822, επανδρώνοντας τα επαναστατικά σώματα. Το χωριό όμως θα καταστραφεί ολοσχερώς από τους Τούρκους, και από τους διασωθέντες κατολικους ορισμένοι θα συνεχίσουν τον αγώνα και θα εγκατασταθούν στη Νότιο Ελλάδα. Κάποιοι πάλι επανέρχονται και επανοικίζουν το χωριό μαζί με οικογένειες από γειτονικές περιοχές της Μακεδονίας. Προς το τέλος του 19 ου αι. το χωριό θα γίνει τσιφλίκι, χάνοντας την πολιτική και την οικονομική του αυτοδυναμία. Στις αρχές του 20ού αιώνα, κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, ήταν λημέρι των Ελλήνων πολεμιστών. Το 1910 οι αρχηγοί των περισσότερων οικογενειών συστήνουν έναν ιδιόρρυθμο συνεταιρισμό, προκειμένου να εξαγοράσουν το χωριό τους από τον Τούρκο ιδιοκτήτη του. Το χωριό δοκιμάζεται κατά τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο. Μεσούντος του τελευταίου οι κάτοικοι παρεπιδημούν στη Νάουσα, όπου εγκαθίστανται στην πλειονότητά τους μόνιμα πια μετά το 1970.

Αξιοθέατα

Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, στη φερώνυμη θέση στο βόρειο τμήμα του οικισμού. Εδώ βρίσκεται και το εκκλησάκι της Μικρής Ιερουσαλήμ, κτίσμα του 2015 Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, στο νότιο τμήμα του οικισμού Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στην ανατολική έξοδο του οικισμού Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, σε κατάφυτη φερώνυμη τοποθεσία, ανατολικά του οικισμού

Εκδηλώσεις

Το Κουρμπάνι, στη γιορτή της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου Το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία στις 20 Ιουλίου

Παραπομπές

Πηγές

Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010