Πληροφορίες
Τα Μανίκια είναι ορεινός οικισμός κτισμένος σε υψόμετρο 400 - 450 μέτρων στον ορεινό όγκο της κεντρικής Εύβοιας, νότια του όρους Μαυροβούνι. Αποτελεί ομώνυμη κοινότητα του Δήμου Κύμης-Αλιβερίου (παλαιότερα υπήρξε δημοτικό διαμέρισμα του τέως Δήμου Κονιστρών). Οι κύριες οικονομικές δραστηριότητες των κατοίκων του χωριού ανήκουν στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα.
Τοποθεσία
Τα Μανίκια βρίσκονται στον επαρχιακό δρόμο που ξεκινά από την Αμάρυνθο και μέσω της Σέτας Εύβοιας καταλήγει στην Κύμη, απέχει 55 χλμ.Α.-ΒΑ. από τη Χαλκίδα και 15 χλμ. από τις ακτές του Αιγαίου. Ο οικισμός είναι κτισμένος πάνω από τον ορμητικό ποταμό Μανικιάτη ο οποίος κατά την αρχαιότητα είχε την ονομασία Νέδων. Πάνω από το χωριό στέκει ο Κόστυλας, ένα απόκρημνο ασβεστολιθικό βουνό μήκους 3 χλμ. τον οποίο οι αρχαίοι ονόμαζαν Τρύχα. Γειτονικά χωριά είναι η Σέτα και το Μακρυχώρι από Χαλκίδα, ενώ με κατεύθυνση το Αιγαίο βρίσκεται η Βρύση και το κέντρο του πρώην δήμου, οι Κονίστρες.
Ιστορία
Διοικητική ιστορία
Τα Μανίκια κατά τον 19ο αιώνα (28/12/1836) υπάγονταν στο Δήμο Κονιστρών. Στις αρχές του 20ού αιώνα (16/8/1912) ο οικισμός ορίστηκε έδρα της κοινότητας Μανικίων. Το 1997 μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας η κοινότητα Μανικίων καταργήθηκε και υπάχθηκε στον δήμο Κονιστρών. Μετά τη τελευταία διοικητική μεταρρύθμιση Καλλικράτης (1/1/2011) ο οικισμός των Μανικίων υπάγεται πλέον στο διευρυμένο δήμο Κύμης-Αλιβερίου.
Τοπική ιστορία
Στη δυτική πλευρά του χωριού όπου βρίσκεται η πηγή με την ονομασία «Κρύο Νερό» έχουν ανακαλυφθεί ερείπια από οικίες και τάφους και εικάζεται ότι στη συγκεκριμένη τοποθεσία υπήρχε το χωριό Παλιοχώρι ή Παλιόσπιτα. Από τα Μανίκια κατάγονταν αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 με πιο γνωστούς τους Γεώργιο και Σπυρίδωνα Λάμπρου. Ο πρώτος, αφού πολέμησε σε σημαντικές μάχες σε Εύβοια, Αττική και Ρούμελη στο πλευρό του Κριεζώτη, σκοτώθηκε κατά την πολιορκία της Ακρόπολης από τον Κιουταχή. Ο δεύτερος πολέμησε επίσης σε μάχες σε Εύβοια, Αττική και Στερεά Ελλάδα με πιο σημαντική αυτή στα Βρυσάκια. Κάθε χρόνο στις 16 Ιουλίου παραμονή της γιορτής της Αγίας Μαρίνας πραγματοποιείται το παραδοσιακό πανηγύρι του χωριού στην πλατεία υπό την αιγίδα του εκπολιτιστικού συλλόγου Μανικίων.
Μνημεία και Αξιοθέατα
Μνημεία
Τα κυριότερα μνημεία του οικισμού των Μανικίων είναι η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, η οποία βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, τα εξωκλήσια του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Κωνσταντίνου με το δεύτερο να βρίσκεται στα απόκρημνα βράχια του Κόστυλα και το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, το οποίο βρίσκεται στο δρόμο προς το υπό κατασκευήν φράγμα στο βουνό της Σκοτεινής. Στο δρόμο προς τη Βρύση είναι επισκέψιμο το ξωκκλήσι της Παναγιάς της Δραγονέρας που πάνω από τον Μανικιάτη ποταμό και εικάζεται ότι είναι χτισμένο πάνω σε αρχαίο ναό της θεάς Άρτεμης. Επίσης κοντά στο εκκλησάκι υπάρχουν τα ερείπια του κάστρου της Δραγονέρας το οποίο επόπτευε το φαράγγι του Μανικιάτη Ποταμού και κτίστηκε κατά τον 8ο αιώνα π.Χ.
Αξιοθέατα
Πάνω από τις και απότομες πλαγιές του Κόστυλα βρίσκεται οροπέδιο της Μελεΐνας το οποίο είναι περιτριγυρισμένο από τα βουνά Σκοτεινή, Ξηροβούνι και Μαυροβούνι. Το οροπέδιο της Μελεΐνας το διασχίζει ο ποταμός του οποίου τα νερά δεν βρίσκουν διέξοδο προς τη θάλασσα και συγκεντρώνονται σε μία χοάνη διαμέτρου 1,5 μέτρων που βρίσκεται στο βάθος μίας τεράστιας σπηλιάς. Η συγκεκριμένη χοάνη είναι γνωστή με το όνομα «Καταβόθρα» και αποτελεί αντικείμενο έρευνας σπηλαιολόγων από όλη την Ευρώπη. Στη θέση αυτή κατασκευάζεται το φράγμα των Μανικίων, του οποίου οι εργασίες έχουν προσωρινά σταματήσει. Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα των Μανικίων είναι και το φαράγγι, το οποίο διασχίζεται από τον Μανικιάτη ποταμό. Τα νερά από την πηγή της Ατσιτούς τροφοδοτούν τον ποταμό σχηματίζοντας στην περιοχή των Σκαπέτων έναν καταρράκτη. Στη συνέχεια ο Μανικιάτης ενώνεται με τον Μακρυχωριάτη ποταμό και περνώντας από ένα φαράγγι συνεχίζει με λιγότερη ορμή προς το Στόμιο Οξύλιθου όπου και εκβάλλει. Κατά μήκος του φαραγγιού δεν υπάρχει κάποιο σηματοδοτημένο μονοπάτι, κατά τους θερινούς μήνες όμως είναι διαβατό κατά μήκος της κοίτης του ποταμού, λόγω της χαμηλής στάθμης του νερού.
