Το χωριό Βουνίον ή Βουνί βρίσκεται στη νότια πλευρά της Παλλικής χερσονήσου, επτά μόλις χιλιόμετρα από την πόλη του Ληξουρίου. Στο χωριό αυτό γινόταν μέχρι και πριν σαράντα περίπου χρόνια παραγωγή αλατιού από θαλασσινό νερό.

Η παραγωγή αλατιού στο Βουνί Κεφαλονιάς

Όσοι από τους κατοίκους του χωριού ενδιαφέρονταν να παρασκευάσουν αλάτι έπρεπε να πάνε να το ανακοινώσουν στον πρόεδρο της κοινότητας. Αφού γινόταν λοιπόν το συμβόλαιο, η κοινότητα παραχωρούσε για τέσσερα μόνο χρόνια ένα μέρος της ακτής στην περιοχή (Ακρωτήρι) για να ασχοληθούν οι κάτοικοι με την παρασκευή του αλατιού.

Η περιοχή που γίνεται το αλάτι είναι μια παραλία πετρώδης, στην οποία δημιουργούνται μικρές και μεγαλύτερες λιμνούλες. Τις λιμνούλες αυτές οι ντόπιοι τις ονόμαζαν "λίμπες". Οι λίμπες λοιπόν έπρεπε πρώτα να επισκευαστούν, να κλειστούν δηλαδή από όλες τις μεριές ώστε να μη φεύγει το νερό. Αυτό γινόταν φτιάχνοντας ένα μικρό τοιχάκι από λάσπη γύρω-γύρω από τη λίμπα. Τη λάσπη αυτή την έβρισκαν κοντά στην αμμουδιά: λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς της σε αλάτι, είχε την ιδιότητα να "πετρώνει", προσδίδοντας ανθεκτικότητα στα τοιχάκια αυτά. Κατόπιν οι λίμπες πλένονταν καλά να φύγουν τα χώματα, με γερό τρίψιμο με σκληρό χόρτο της περιοχής, με την ντόπια ονομασία "λαϊπόδι". Αφού τις ξέπλεναν με άφθονο θαλασσινό νερό, οι κάτοικοι τις γέμιζαν με άλμη από τις μεγαλύτερες λίμνες στα σημεία που δεν φτάνει το κύμα. Η άλμη αυτή μαζευόταν στις λίμνες κατά τη διάρκεια φουρτούνας, όπου τα νερά φτάνουν βαθιά μέσα στην ακτογραμμή. Η άλμη στις λίμνες αυτές παρέμενε αρκετό καιρό, και με τη βοήθεια της θερμότητας από τον ήλιο εξατμιζόταν μέρος του νερού με αποτέλεσμα το διάλυμα να γίνεται πιο περιεκτικό σε αλάτι. Αυτό το διάλυμα χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι ως "μαγιά" για την παρασκευή του δικού τους αλατιού.

Στη συνέχεια λοιπόν οι κάτοικοι γέμιζαν τις λίμπες με την άλμη - "μαγιά". Μια ή δυο μέρες μετά - ανάλογα με τη θερμοκρασία και τις καιρικές συνθήκες - το πρώτο αλάτι έχει δημιουργηθεί σαν κρούστα πάνω στην επιφάνεια της λίμπας και οι κάτοικοι το μαζεύουν. Το αλάτι αυτό λέγεται "αφράλα" στην Κεφαλονιά, και μοιάζει σαν θρυμματισμένο κρύσταλλο λευκού χρώματος. Μόλις μαζευτεί το πρώτο αλάτι, οι λίμπες ξαναγεμίζονται με άλμη και ακολουθείται ξανά η ίδια διαδικασία. Κατά τη διάρκεια του μήνα Αυγούστου - οπότε και γίνεται το αλάτι - ο κάθε νοικοκύρης μπορούσε να παρασκευάσει μέχρι και τετρακόσια κιλά αλάτι, το οποίο κατέληγε στα παντοπωλεία του Ληξουρίου και αποτελούσε συμπλήρωμα στο ετήσιο εισόδημα της οικογένειας. Οι κάτοικοι του χωριού δεν ασχολούνται πλέον με την παραγωγή αλατιού και η διαδικασία αποτελεί ανάμνηση του παρελθόντος, και μέρος της λαογραφικής παράδοσης του χωριού.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

"Ελληνικό Πανόραμα", τέυχος 41 (Σεπτ.-Οκτ. 2004), αναφορά στις φυσικές αλυκές του Ακρωτηρίου Παλικής