Μονομαχία είναι μια προγραμματισμένη μάχη μεταξύ δύο ατόμων με το ίδιο όπλο. Τον 17ο και τον 18ο αι. (και νωρίτερα), οι μονομαχίες γίνονταν κυρίως με σπαθιά, αλλά ξεκινώντας από τα τέλη του 18ου αι. στην Αγγλία, οι μονομαχίες γίνονταν συχνότερα με πιστόλια. Η ξιφασκία και η σκοποβολή συνέχισαν να συνυπάρχουν όλον τον 19ο αι. Η μονομαχία βασιζόταν σε έναν κώδικα τιμής. Οι μονομαχίες δεν γίνονταν για να θανατωθεί ο αντίπαλος, αλλά για να δοθεί «ικανοποίηση», δηλαδή για να αποκατασταθεί η τιμή κάποιου που είχε τη διάθεση να ρισκάρει τη ζωή του για αυτό. Ως εκ τούτου, η παράδοση της μονομαχίας προοριζόταν για τους αρσενικούς ευγενείς. Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή, επεκτάθηκε και σε εκείνες των ανώτερων τάξεων. Κατά καιρούς είχαν γίνει και μονομαχίες με ξίφη ή πιστόλια μεταξύ γυναικών. Η νομοθεσία κατά της μονομαχίας χρονολογείται από τη μεσαιωνική περίοδο. Η Τέταρτη Σύνοδος του Λατερανού (1215) απαγόρευσε τις μονομαχίες και η αστική νομοθεσία στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά της μονομαχίας ψηφίστηκε στον απόηχο του Τριακονταετούς Πολέμου. Από τις αρχές του 17ου αι., οι μονομαχίες έγιναν παράνομες στις χώρες όπου συνηθίζονταν. Οι μονομαχίες έπεσαν σε μεγάλο βαθμό σε δυσμένεια στην Αγγλία στα μέσα του 19ου αι. και στην ηπειρωτική Ευρώπη στις αρχές του 20ού αι. Οι μονομαχίες μειώθηκαν στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες τον 19ο αι. και μέχρι την εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, οι μονομαχίες είχαν αρχίσει να εξασθενούν ακόμη και στον Νότο. Η κοινή γνώμη, και όχι η νομοθεσία, προκάλεσε την αλλαγή.

Ιστορία

Ρωμαϊκά χρόνια

Στην αρχαία Ρώμη, μονομάχος ονομαζόταν αυτός που αγωνιζόταν σε αρένα εναντίον άλλων ανθρώπων ή ζώων. Η προέλευση των μονομαχιών εντοπίζεται στην περιοχή της Καμπανίας (νότια Ιταλία) και ειδικότερα στο λαό των Σαμνιτών. Αρχικά υπήρξε το υποκατάστατο των ανθρωποθυσιών που τελούνταν πάνω στους τάφους επιφανών ανδρών. Οι πρώτες μονομαχίες με 3 ζευγάρια μονομάχων, έγιναν το 264 π.Χ. στη κηδεία του Ιούνιου Βρούτου, ενώ 150 χρόνια αργότερα συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο των δημοσίων αγωνισμάτων. Το 29 π.Χ. ανεγέρθηκε το πρώτο πέτρινο κτίριο για μονομαχίες. Οι μεγάλες οικογένειες και όσοι χρηματοδοτούσαν θεάματα, συντηρούσαν ομάδες μονομάχων σε σχολές και τους μίσθωναν. Με την πάροδο των χρόνων, στους επαγγελματίες και εθελοντές μονομάχους προστέθηκαν οι αιχμάλωτοι πολέμου και όσοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο.

Πρώιμη ιστορία και Μεσαίωνας

Στη δυτική κοινωνία, η επίσημη έννοια της μονομαχίας αναπτύχθηκε από τη μεσαιωνική δικαστική μονομαχία και από παλαιότερες προχριστιανικές πρακτικές όπως το holmgang της εποχής των Βίκινγκ. Στη μεσαιωνική κοινωνία, οι δικαστικές μονομαχίες γίνονταν από ιππότες για να τερματιστούν διάφορες διαφορές. Χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία και η Ιρλανδία άσκησαν αυτήν την παράδοση. Ο δικαστικός αγώνας είχε δύο μορφές στη μεσαιωνική κοινωνία, τον άθλο των όπλων και τον ιπποτικό αγώνα. Ο άθλος των όπλων χρησιμοποιήθηκε για τη διευθέτηση εχθροπραξιών μεταξύ δύο πλευρών υπό την επίβλεψη ενός δικαστή. Η μάχη διεξήχθη ως αποτέλεσμα αμφισβήτησης της τιμής της μίας πλευράς που δεν μπορούσε να επιλυθεί από δικαστήριο. Τα όπλα ήταν τυποποιημένα και τυπικά για έναν ιππότη, για παράδειγμα μακριά ξίφη, πολικά όπλα κ.λπ. Η μονομαχία διαρκούσε έως ότου μία από τις πλευρές να μην μπορεί πλέον να αντεπιτεθεί. Την πρώτη εποχή, ο ηττημένος στη συνέχεια εκτελούνταν. Αυτός ο τύπος μονομαχίας εξελίχθηκε σύντομα στο ιπποτικό pas d'armes, "πέρασμα των όπλων"