Η Ανάσταση είναι περιοχή του Δήμου Κερατσινίου στον Πειραιά, κοντά στο παλαιό νεκροταφείο του Πειραιά Ανάσταση. Αρχικός πυρήνας της περιοχής ήταν ο προσφυγικός συνοικισμός που κτίσθηκε εκεί, γύρω στο 1930-32 για να στεγασθούν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία (Ιωνία, Πόντο, Καππαδοκία, Σινασό, Ανακού κ.λ.π.).

Προσφυγικές κατοικίες

Αποτελούνταν από 25 πέτρινες κεραμοσκεπείς τετρακατοικίες, δηλαδή 100 διαμερίσματα των 2 δωματίων, με 2 διαμερίσματα ισόγεια και 2 διαμερίσματα στον επάνω όροφο με ανεξάρτητες εισόδους. Ο εργολάβος που τις κατασκεύασε ήταν ο Αθανασόπουλος, τον οποίο λίγα χρόνια αργότερα δολοφόνησαν η γυναίκα του και η πεθερά του στην Καλλιθέα όπου έμεναν και για το γεγονός αυτό κυκλοφόρησε και το σχετικό ρεμπέτικο τραγούδι «Κακούργα Πεθερά (Στου Χαροκόπου τα στενά)» του Μοντανάρη. Το κάθε διαμέρισμα είχε και από ένα μικρό οικόπεδο στο οποίο αργότερα μπόρεσαν αρκετοί να κτίσουν ένα-δύο επί πλέον δωματιάκια για τις ανάγκες των οικογενειών τους.

Παλιά συνοικία

Ο συνοικισμός περικλειόταν από τις οδούς Αναλήψεως, Γραβιάς (νυν Α. Μιαούλη), Αϊβατζίδη και Μεσολογγίου (νυν Αδριανού). Προς βορρά ήταν το νεκροταφείο και τα Ταμπούρια, προς νότο συνόρευε με την Δραπετσώνα, δυτικά με τον συνοικισμό της Ευγένειας, με τον οποίο τους χώριζε η λεωφόρος 25ης Μαρτίου, από την οποία περνούσαν εναερίως με ένα είδος τελεφερίκ (τα βαγονάκια που μετέφεραν την πρώτη ύλη στο τσιμεντάδικο από το λατομείο της Αμφιάλης) και ανατολικά με την οδό Ελευθερίου Βενιζέλου. Οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν επαγγελματίες όπως καθηγητές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, εκτελωνιστές, γιατροί, λογιστές, υπάλληλοι κ.λ.π. Είχε χαρακτηρισθεί «Το Κολωνάκι του Πειραιά». Από τον συνοικισμό βγήκαν και δύο τουλάχιστον Καθηγητές Πανεπιστημίου. Υπήρχαν επίσης οι δρόμοι: Πραξιτέλους, Σφακτηρίας (νυν Σπάρτης), Φωκίδος (νυν Σινασού) και Αγριτέλη, καθώς και η πλατεία Αναστάσεως, κοινώς περιβολάκι, όπου το 1948 ο τότε δήμαρχος Κερατσινίου και μετέπειτα βουλευτής της ΕΡΕ Χρήστος Μπουγάς ανήγειρε ηρώο πεσόντων της μάχης ΠΑΟΥΕΡ (αργότερα Η.Ε.Α.Π. και τώρα Δ.Ε.Η.), του 1944 ή '45, με ένα άγαλμα "Εργάτριας" του γλύπτη Ζογγολόπουλου. Στο ηρώο αυτό μέχρι τη δεκαετία '60 τα σχολεία και οι διάφοροι άλλοι φορείς π.χ. Σωματεία, σύλλογοι κ.λ.π. κατέθεταν στεφάνια στις εθνικές εορτές. Οι κάτοικοι είχαν ιδρύσει και σύλλογο με την επωνυμία «Ένωση Οικιστών Αναστάσεως» (με διατελέσαντες Προέδρους τους: Ο. Σταυρίδη, Δ. Μεϊμάρη, Η. Βλασιάδη κ.ά.) και με σπουδαία δραστηριότητα, όπως την ανέγερση του Ιερού Ναού της Θείας Αναλήψεως που ήταν και είναι ο ενοριακός ναός της περιοχής, σχολεία, λεωφορειακή γραμμή σύνδεσης με τον Πειραιά κ.λ.π. Είχε έναν θερινό κινηματογράφο, το «Τιτάνια», και αργότερα τη δεκαετία '50-΄60 την «Ανεμώνη». Υπήρχε μια Παιδική Στέγη, για παιδιά πριν από το δημοτικό σχολείο (σαν Νηπιαγωγείο), την οποία ίδρυσε (πιθανόν) η Αγγλίδα Κρόσφιλντ, ένα κρατικό Πολυϊατρείο, το 4ο Δημοτικό Σχολείο, που το έλεγαν του "Αυγουλά" από το όνομα ενός παλιού δάσκαλου, και ένα ιδιωτικό δημοτικό της Μαίρης Γιουρμετάκη-Καραγιαννάκη.Αργότερα λειτούργησε και άλλο ιδιωτικό δημοτικό, της Μπαρμπεράκη.Είχε ένα Ζαχαροπλαστείο, (του Δημόπουλου), έναν φούρνο (του Παπά), δύο καφενεία (Ιωαννίδη και Ψωμιάδη), δύο-τρία Παντοπωλεία και διάφορα άλλα μικρομάγαζα. Στην οδό Ελ. Βενιζέλου απέναντι από το Πολυϊατρείο υπήρχε ένα Χαμάμ, τα Λουτρά του Παλατζιάν, όπως το έλεγαν, αλλά δυστυχώς κατεδαφίστηκαν γύρω στο 2008-09.Τώρα όμως έγινε Καλλιτεχνικό Λύκειο. Δεν υπήρχε ούτε ένας αθλητικός χώρος, εκτός από μερικά οικόπεδα (αλάνες, π.χ.του Τσαλαπάτα, του Μεταξά κ.λπ.) και έτσι τα παιδιά της περιοχής μετέτρεψαν την Πλατεία (το περιβολάκι) σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Για θαλασσινά μπάνια οι κάτοικοι πήγαιναν οικογενειακώς στο ακρωτήρι «Ακροκέραμο» στο νοτιοδυτικό άκρο της Δραπετσώνας, όπου υπήρχαν δύο παραλίες με βότσαλα, (τα βοτσαλάκια, όπως αποκαλούνταν),αλλά στο σημείο ακριβώς αυτό κατά το '70 έγινε η εκβολή του αποχετευτικού αγωγού του λεκανοπεδίου της Αττικής και καταστράφηκε όλη η περιοχή.Εκεί κοντά υπήρχαν και εγκαταστάσεις των εταιρειών SOKONY(MOBIL), SHELL και ΡΕΣΤΗ. Μετά τη δεκαετία '40-'50 επεκτάθηκε η περιοχή με την ανέγερση σπιτιών προς τα δυτικά και κατά τη δεκαετία '60-'70 αρκετές οικογένειες προσφύγων μετοίκισαν σε άλλες περιοχές και τα σπίτια τους αγόρασαν άνθρωποι από διάφορα μέρη της χώρας. Γύρω στα '90 το νεκροταφείο μεταφέρθηκε στην περιοχή του Σχιστού. Το παλαιό νεκροταφείο όμως που λειτουργεί τώρα μόνο για τους οικογενειακούς τάφους περιείχε και περιέχει πάρα πολλά μνημεία με αξιόλογα έργα τέχνης σπουδαίων καλλιτεχνών,όπως Θωμόπουλου,Φιλιππότη κ.α. (επιτύμβιες πλάκες, αγάλματα κ.λ.π.) και είναι επισκέψιμο. Κοντά στον συνοικισμό υπήρχαν διάφορα κέντρα με λαϊκή μουσική κατά την προ του Β΄ παγκοσμίου πολέμου εποχή, π.χ. του Κεραντζάκη, όπου για πρώτη φορά τραγούδησε η Ρόζα Εσκενάζυ, που μαζί με την ταβέρνα του Σαραντόπουλου στη Δραπετσώνα, όπου εκεί πρωτοεμφανίσθηκε η γνωστή "Τετράς του Πειραιά" (Μάρκος, Στράτος, Μπάτης και Ανέστης). Και τα δύο αποτέλεσαν από τα πρώτα στέκια του ρεμπέτικου τραγουδιού στον Πειραιά. Ήταν και η ταβέρνα του Βελωνά (Βενιζέλου και Αναπαύσεως) με λαϊκά συγκροτήματα που έκλεισε στο τέλος της δεκαετίας του '50. Είναι σημαντικό το γεγονός της μεγάλης μόλυνσης του περιβάλλοντος και ειδικά της ατμόσφαιρας που υπήρχε από τα κάθε είδους εργοστάσια της γύρω περιοχής, όπως της Η.Ε.Α.Π., (αργότερα Δ.Ε.Η.), του τσιμεντάδικου Ηρακλής-Όλυμπος, των Λιπασμάτων (του Μποδοσάκη), του Γυψάδικου, του βυρσοδεψείου Μαυράκη (ταμπάκικο) κ.λ.π., τα οποία έκλεισαν πριν μερικά χρόνια. Τώρα όλη η περιοχή των εργοστασίων αυτών ,γίνεται πάρκο του Δήμου Κερατσινίου -Δραπετσώνας. Εκεί κοντά, πίσω από το εργοστάσιο ΗΡΑΚΛΗΣ,υπάρχει ένα εξωκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα.